Desde El Otro Sur: octubre 2008

Inscripción para adherentes fuera de México. Festival de la Digna Rabia

Compañer@ de fuera de México, si quieres información para asistir al Festival de la Digna Rabia

Ve a Enlace Zapatista: http://enlacezapatista.ezln.org.mx/

Festival de la Digna Rabia.

Las actividades en la ciudad de México serán los días 26, 27, 28 y 29 de diciembre. Ahí se contará con dos sedes en donde se presentarán diversas actividades culturales, exposiciones, así como también se llevarán a cabo mesas redondas con los distintos temas que vienen mencionados en la Convocatoria hecha por el EZLN, y se montará la Feria de la Digna Rabia con expositores nacionales y de otros países.

Los días 30 y 31 se tienen considerados para el traslado a la ciudad de San Cristóbal y al Caracol de Oventik, donde los compañeros zapatistas nos invitan a recibir el primero de año y el 15 aniversario del levantamiento, con actividades político-culturales. .

Los días 2, 3, 4 y 5 de enero se llevarán a cabo una serie de mesas redondas en la ciudad de San Cristóbal de las Casas, en la sede del Cideci, así como algunas actividades culturales.

Su presencia en el Festival puede ser de dos formas:

Festival de la Digna Rabia. Asistente.

Asisten en calidad de observadores y se encuentran con muchos más que en México y el mundo demuestran con su práctica que otro mundo es posible y ya se está construyendo desde abajo y a la izquierda, desde la digna rabia.

Para registrarse como asistente por favor escriba a dignarabiainternacional@ezln.org.mx

Festival de la Digna Rabia. Expositor.

Pueden participar como expositores, es decir, aprovechando uno de los espacios que estarán a su disposición para que cuenten su experiencia de lucha anticapitalista a los demás asistentes a este Festival. Para este fin estamos construyendo, en una de las sedes de la Ciudad de México, un área de exposición dentro de la cual se contará con espacios delimitados para que cada grupo, colectivo, movimiento u organización, pueda montar su presentación.

Para mayores informes y registrarse como expositor, por favor escriba a dignarabiainternacional@ezln.org.mx

Segui leyendo

COMUNICADO DEL CCRI-CG DEL EZLN. COMISIÓN SEXTA-COMISIÓN INTERGALÁCTICA DEL EZLN. Sobre el Festival de la Digna Rabia

COMUNICADO DEL COMITÉ CLANDESTINO REVOLUCIONARIO INDÍGENA-COMANDANCIA GENERAL DEL EJÉRCITO ZAPATISTA DE LIBERACIÓN NACIONAL.
COMISIÓN SEXTA-COMISIÓN INTERGALÁCTICA DEL EZLN.
MÉXICO.

15 Y 16 DE SEPTIEMBRE DEL 2008.

A L@S ADHERENTES A LA SEXTA DECLARACIÓN Y LA OTRA CAMPAÑA:

A L@S ADHERENTES A LA ZEZTA INTERNAZIONAL:

AL PUEBLO DE MÉXICO:

A LOS PUEBLOS DEL MUNDO:

COMPAÑERAS Y COMPAÑEROS:

HERMANOS Y HERMANAS:

Aquí está de nuevo nuestra palabra.

Esto vemos, esto miramos.

Esto llega a nuestro oído, a nuestro moreno corazón llega.

I.

Allá arriba pretenden repetir su historia.

Quieren volver a imponernos su calendario de muerte, su geografía de destrucción.

Cuando no nos despojan de nuestras raíces, las destruyen.

El trabajo nos roban, la fuerza.

Nuestros mundos, la tierra, sus aguas y tesoros, sin gente dejan, sin vida.

Las ciudades nos persiguen y expulsan.

Los campos mueren y nos mueren.

Y la mentira se convierte en gobiernos y el despojo arma a sus ejércitos y policías.

En el mundo somos ilegales, indocumentados, indeseados.

Perseguid@s somos.

Mujeres, jóvenes, niños, ancianos mueren en muerte y mueren en vida.

Y allá arriba predican para abajo la resignación, la derrota, la claudicación, el abandono.

Acá abajo nos vamos quedando sin nada.

Sólo rabia.

Dignidad tan sólo.

No hay oído para nuestro dolor como no sea el del que como nosotr@s es.

Nadie somos.

Solos estamos y sólo con nuestra dignidad y con nuestra rabia.

Rabia y dignidad son nuestros puentes, nuestros lenguajes.

Escuchémonos pues, conozcámonos entonces.

Que nuestro coraje crezca y esperanza se haga.

Que la dignidad raíz sea de nuevo y otro mundo nazca.

Hemos visto y escuchado.

Pequeña es nuestra voz para eco ser de esa palabra, nuestra mirada pequeña para tanta y tan digna rabia.

Vernos, mirarnos, hablarnos, escucharnos hace falta.

Otros somos, otras, lo otro.

Si el mundo no tiene lugar para nosotr@s, entonces otro mundo hay que hacer.

Sin más herramienta que la rabia, sin más material que nuestra dignidad.

Falta más encontrarnos, conocernos falta.

Falta lo que falta…

II

A 3 años de la Sexta Declaración de la Selva Lacandona, el EZLN ha hecho una reflexión colectiva, alimentada por el horizonte más ancho que nuestr@s compañer@s de La Otra Campaña en México y de la Zezta Internacional en el Mundo nos han regalado.

No es poco lo que hemos visto y escuchado, en veces directamente, en veces en las palabras y miradas de l@s otr@s.

Tanta es la rabia que tocamos y tanta la dignidad que encontramos que pensamos que somos más pequeños todavía de lo que creíamos.

En México y en los 5 continentes hemos encontrado lo que intuíamos cuando iniciamos éste nuestro sexto paso: hay otro mundo, hay otro camino.

Si la catástrofe que se avecina puede evitarse y la humanidad tiene otra oportunidad, será por es@s otr@s que, abajo y a la izquierda, no sólo resisten, también esbozan ya el perfil de otra cosa.

De algo diferente a lo que arriba ocurre.

En la imposible geometría del Poder político, los fundamentalismos se reparten equitativamente: las derechas se tornan ultraderechas y las izquierdas institucionales se mudan a la imposible derecha ilustrada. Quienes en la prensa progresista se quejan de que los fanáticos de la prensa de enfrente censuren, tergiversen y calumnien a su caudillo, a su vez censuran, tergiversan, calumnian y callan frente a cualquier otro movimiento que no se haya doblegado al dictamen del cabecilla, y sin pudor reparten condenas y absoluciones al compás de un rating mediático sin sentido. Fanáticos de uno y otro lado disputan mentiras vestidas de verdades y los crímenes valen según el tiempo mediático que ocupan. Pero todo esto no es sino el pálido reflejo de lo que ocurre en la política.

El hastío frente al cinismo y la incompetencia de las clases políticas tradicionales, se ha ido convirtiendo en rabia. En veces esa rabia sigue la esperanza de un cambio por los mismos caminos de siempre, y se topa o con la desilusión que inmoviliza o con la fuerza arbitraria que avasalla. El norte revuelto y brutal vuelve a las andadas. Cuando no patrocina fraudes electorales (como en México), promueve, alienta y financia golpes de Estado (como ahora intenta en Bolivia y Venezuela). La guerra sigue siendo su diplomacia internacional por excelencia: Irak y Afganistán arden pero, para la desesperación de arriba, no se consumen.

Las imposiciones de hegemonismos y homogeneidades a escala mundial, encuentran en las naciones, en las regiones y en las pequeñas localidades, los aprendices de brujo que ensayan la imposible vuelta histórica a un pasado donde el fanatismo era ley y el dogma ciencia. Mientras tanto, las clases políticas gobernantes han encontrado en el mundo de la farándula el disfraz adecuado para ocultar su ingreso al crimen organizado.

Harto de tanta avaricia, el planeta empieza a pasar la impagable cuenta de su destrucción. Pero las catástrofes “naturales” también son de clase y sus estragos se hacen sentir sobre todo entre los que nada tienen y nadie son. Frente a esto, la estupidez del Poder no tiene límites: millones y millones de dólares se dedican a fabricar nuevas armas y a instalar más bases militares. El Poder del capital no se preocupa de formar maestr@s, médic@s, ingenier@s, sino soldados. No prepara constructor@s, sino más destructores.

Y quienes se oponen a eso son perseguid@s, encarcelad@s, asesinad@s.

En México están en la cárcel campesinos que defendieron su tierra (San Salvador Atenco); en Italia son perseguidos y tratados como terroristas quienes se oponen a la instalación de bases militares; en la Francia de “la libertad, la igualdad y la fraternidad” los seres humanos sólo son libres, iguales y hermanos si los papeles así lo dictan; en Grecia la juventud es un vicio que hay que erradicar; otra vez en México, pero ahora en la ciudad del mismo nombre, l@s jóvenes son criminalizados y asesinados y nada pasa porque no está en la agenda que arriba dictan los de uno y otro lado, mientras una consulta legítima se convierte en el penoso lavamanos de un jefe de gobierno asesino; en la España de la moderna Unión Europea se cierran publicaciones y se criminaliza una lengua, el euskera, pensando que matando la palabra matan a quien la enarbola; en la Asia tan cercana, a las demandas campesinas se responde con sinrazones blindadas; en la soberbia Unión Americana, nacida de la sangre de inmigrantes, se persigue y asesina a l@s otr@s colores que ahí trabajan; en el largo dolor que se llama Latinoamérica es despreciada y humillada la sangre morena que la sostiene; en el Caribe insumiso, un pueblo, el cubano, debe sumar a la desgracia natural la de un bloqueo imperial que no es más que un crimen sin castigo.

Y en todos los rincones de la geografía del mundo y en todos los días de sus calendarios, aquell@s que trabajan, aquell@s que hacen andar las cosas, son despojados, despreciados, explotados, reprimidos.

Pero también hay veces, muchas, tantas que la sonrisa nos arrancan, que las rabias buscan sus propios caminos, nuevos, otros. Y el “no” que levantan ya no sólo resiste, también empieza a proponer, a proponerse.

Desde nuestra aparición pública, hace ya casi 15 años, ha sido nuestro empeño el ser puente para que las rebeldías caminen de uno a otro lado.

En veces lo hemos conseguido, en veces no.

Ahora vemos y sentimos no sólo la rebelde resistencia que, hermana y compañera, se mantiene a nuestro lado y alienta nuestros pasos.

Ahora hay algo que antes no estaba, o que no alcanzamos a ver entonces.

Hay una rabia creativa.

Una rabia que pinta ya todos los colores de los caminos de abajo y a la izquierda en los cinco continentes…

III

POR TODO ESTO, Y COMO PARTE DE LOS ACTOS CON MOTIVO DEL 25 ANIVERSARIO DEL NACIMIENTO DEL EJÉRCITO ZAPATISTA DE LIBERACIÓN NACIONAL, LOS 15 AÑOS DEL INICIO DE LA GUERRA CONTRA EL OLVIDO, EL QUINTO AÑO DE LAS JUNTAS DE BUEN GOBIERNO Y EL TERCER AÑO DE LA OTRA CAMPAÑA Y LA ZEZTA INTERNACIONAL, LOS HOMBRES, MUJERES, NIÑOS Y ANCIANOS DEL EZLN CONVOCAMOS A TOD@S L@S REBELDES DE MÉXICO Y EL MUNDO A LA CELEBRACIÓN DEL

PRIMER FESTIVAL MUNDIAL DE LA DIGNA RABIA

CON EL TEMA DE:

OTRO MUNDO, OTRO CAMINO: ABAJO Y A LA IZQUIERDA.

A CELEBRARSE EN LAS SIGUIENTE SEDES Y FECHAS:

LA OTRA CIUDAD DE MÉXICO, DISTRITO FEDERAL, LOS DÍAS 26, 27, 28 Y 29 DE DICIEMBRE DEL 2008. EN EL LIENZO CHARRO DE LA ASOCIACIÓN LOS CHARROS REYES DE IZTAPALAPA, del Frente Popular Francisco Villa Independiente-UNOPII, en la avenida Guelatao # 50, Colonia Álvaro Obregón, Delegación Iztapalapa, cerca de la estación Guelatao del metro, donde se celebrará la exposición. Y EN EL LOCAL DE UNÍOS, en la calle Dr. Carmona y Valle #32, colonia Doctores, cerca de la estación Cuauhtemoc del metro, donde se realizarán otras actividades.

EL CARACOL DE OVENTIK, CHIAPAS, SEDE DE LA JUNTA DE BUEN GOBIERNO “CORAZÓN CÉNTRICO DE LOS ZAPATISTAS DELANTE DEL MUNDO”, LOS DÍAS 31 DE DICIEMBRE DEL 2008 Y PRIMERO DE ENERO DEL 2009.

LA CIUDAD DE SAN CRISTÓBAL DE LAS CASAS, CHIAPAS, LOS DÍAS 2, 3 Y 4 DE ENERO DEL 2009. EN EL LOCAL DEL CIDECI, ubicado en el Camino Real de San Juan Chamula s/n, Colonia Nueva Maravilla.

ALGUNOS DE LOS SUBTEMAS DEL FESTIVAL SERÁN:

.- OTRO CAMPO. .- OTRA POLÍTICA.
.- OTRA CIUDAD. .- OTRO MOVIMIENTO SOCIAL.
.- OTRA COMUNICACIÓN. .- OTRA HISTORIA.
.- OTRO ARTE Y OTRA CULTURA. .- OTRA SEXUALIDAD.

EL FESTIVAL “OTRO MUNDO, OTRO CAMINO: ABAJO Y A LA IZQUIERDA”, TENDRÁ LAS SIGUIENTES CARACTERÍSTICAS:

1.- En la sede de la Ciudad de México se instalará una gran exposición nacional e internacional donde cada lucha, cada experiencia, cada rabia, tendrá un espacio donde pondrá un su puesto para mostrar su lucha y su coraje. Para que tod@s les miremos, les escuchemos, les conozcamos.

2.- En la sede en territorio zapatista, la dignidad y la rabia se harán arte y cultura, música y canto, porque la rebeldía también se baila. Y con palabras el dolor se hará esperanza.

3.- En la sede en San Cristóbal de Las Casas, Chiapas, la palabra irá y vendrá para más palabras nacer y fuerza y razón dar a la rabia.

4.- Los grupos, colectivos y organizaciones nacionales e internacionales que participen en el festival serán solamente los que sean invitados para tal efecto. Para esto, la Comisión Sexta del EZLN ha iniciado consultas con organizaciones políticas y sociales, así como con colectivos y grupos anarquistas y libertarios, de comunicación alternativa, de arte y cultura, de defensa de los derechos humanos, de trabajador@s sexuales, con intelectuales activistas sociales, con ex pres@s polític@s, tod@s adherentes a la Sexta Declaración; y con grupos, colectivos y organizaciones de otros países, tod@s parte de la Zezta Internazional. Después de estas consultas se establecerán los criterios para las invitaciones y los criterios de participación.

5.- Para las mesas redondas y conferencias magistrales, el EZLN invitará a organizador@s sociales, pensador@s, y a dirigent@s de proyectos anticapitalistas de México y el Mundo. La lista de invitados será dada a conocer posteriormente.

6.- Más detalles de cómo pensamos que será este festival de la digna rabia serán dados a conocer en su oportunidad (o sea, cuando tengamos una idea aproximada del problema en que nos/l@s estamos metiendo).

Es todo por ahora.

¡LIBERTAD Y JUSTICIA PARA ATENCO!

Desde las montañas del Sureste Mexicano.
Por el Comité Clandestino Revolucionario Indígena-Comandancia General del Ejército Zapatista de Liberación Nacional.

Subcomandante Insurgente Marcos.
México, Septiembre del 2008.

Segui leyendo

Communiqué from the Indigenous Revolutionary Clandestine Committee—General Command of the Zapatista Army for National Liberation Sixth Commission

Communiqué from the Indigenous Revolutionary Clandestine Committee—General Command of the Zapatista Army for National Liberation
Sixth Commission—Intergalactic Commission of the EZLN

Mexico,

September 15th and 16th, 2008

To the adherents of the Sixth Declaration and the Other Campaign:

To the adherents of the Zezta Interazional:

To the People of Mexico:

To the Peoples of the World:

Compañeras and Compañeros:

Brothers and Sisters:

Once again here’s our word.

This is what we see, this is what we are looking at.

This has come to our ears, to our brown heart.

I.

Up there, they intend to repeat their history.

They once again want to impose on us their calendar of death, their geography of destruction.

When they are not trying to strip us of our roots, they are destroying them.

They steal our work, our strength.

They leave our world, our land, our water, and our treasures without people, without life.

The cities pursue and expel us.

The countryside dies and we along with it.

Lies become governments and dispossession is the weapon of their armies and police.

In the world, we are illegal, undocumented, unwanted.

We are pursued.

Women, young people, children, the elderly die in death and die in life.

And up there they preach to us resignation, defeat, surrender, and abandonment.

Down here we are being left with nothing.

Except rage.

And dignity.

There is no ear for our pain, except that of the people like us.

We are no one.

We are alone, and just with our dignity and our rage.

Rage and dignity are our bridges, our languages.

Let us listen to each other then, let us know each other.

Let our rage grow and become hope.

Let our dignity take root again and breed another world.

We have seen and listened.

Our voice is small to be the echo of that word, our gaze small for such an amount of rage, a rage with such dignity.

We need to see each other, look at each other, talk to each other, listen to each other.

We are others, the other.

If this world doesn’t have a place for us, then another world must be made.

With no other tool than our rage, no other material than our dignity.

We still must find each other, know each other.

What is lack is yet to come… Falta lo que falta…

II.

Now, three years after the Sixth Declaration of the Lacandon Jungle, the EZLN has undertaken a collective assessment, nourished by the broad horizon that our compañeros of the Other Campaign in Mexico and the Zezta Internazional across the world have given us.

What we have seen and heard is not little, sometimes directly, sometimes through the words and the gaze of others.

The rage that we felt and the dignity that we found was so great that now we think we are smaller than what we thought before.

In Mexico and in the five continents we have found what we sensed we would when we began our sixth step: there is another world, there is another path.

If the catastrophe that is coming is to be avoided and humanity is to have another chance, it will be because these others, down here and on the left, have not only resisted, but are already sketching the outline of something else.

Something different from what is going on up there.

In the impossible geometry of political power, the fundamentalisms are distributed evenly: the right wing becomes ultra-right and the institutional left wing becomes the impossible cultured right wing. Those who make up the progressive media complain that the fanatics on the mainstream press censure them, twist their words and slander their leader. But they at the same time censure, twist the words, slander, and remain silent before any movement that hasn’t bowed down to the dictates of their ringleaders. And without shame they condemn and acquit to the rhythm of a senseless media rating. Fanatics on one and other side fight over lies dressed as truths and crimes are gauged according to the media time they occupy. But this is nothing more than a pale reflection of what is happening in politics.

Weariness in the face of cynicism and incompetence on behalf of the traditional political classes has been turning into rage. Sometimes this rage still hopes for change following the usual paths and places, and it crashes head-on either with the disappointment which immobilizes it or an arbitrary force which tramples it. The unsettled and brutal North goes back to its old ways. When it is not sponsoring electoral fraud (as in Mexico), it is promoting, encouraging, and financing state coups (as now attempted in Bolivia and Venezuela). War continues to be its primary and favored form of international diplomacy. Iraq and Afghanistan burn, but, to the despair of those up there, they are not consumed.

The impositions of hegemony and homogeneity on a global scale find their witches’ apprentices in nations, in regions, and in small localities, which rehearse the impossible historic return to a past where fanaticism was law and dogma, science. Meanwhile, the governing political classes have found in the world of bright lights an adequate disguise to hide their full participation in organized crime.

Sickened by so much greed, the planet begins to pay the unpayable bill of its destruction. But “natural” disasters are also class issues and the devastation is felt most by those who have nothing and are no one. Faced with this, the stupidity of Power has no limits: millions and millions of dollars are dedicated to the manufacture of new weapons and installation of more military bases. The power of capital does not worry about training teachers, doctors, engineers, but rather soldiers. It doesn’t prepare constructors, but rather destructors.

And those who oppose this are pursued, incarcerated, murdered.

In Mexico, farmers who have defended their land are in prison (San Salvador Atenco); in Italy those who opposed the installation of military bases are pursued and treated as terrorists; in the France of “liberty, equality, and fraternity”, humans are only free, equal, and brothers if their papers say so; in Greece being young is a vice that must be eradicated; again in Mexico, but now in that city of the same name, young people are criminalized and murdered and nothing is done because it is not on the agenda dictated by those up there. Meanwhile, a legitimate referendum is converted into a shameful way for an assassin-governor to wash his hands off a situation. In the Spain of the modern European Union, publications are closed and a language, Euskera, is criminalized —they think that by killing the word they can kill those who speak it—; in that Asia that is so close, the demands of the peasants are met with armored nonsense; in that arrogant American Union, born of immigrant blood, the “other colors” who work there are pursued and killed; in the long wound that is Latin America, the brown blood that sustains it, is despised and humiliated; in the rebellious Caribbean, a people, the Cuban people, have to add up to the disgrace of a natural hazard that of an imperial embargo that is nothing other than an unpunished crime.

And in all of the corners of the world’s geography, and in all of the days of its calendars, those who work, those who make things run, are plundered, despised, exploited, repressed.

But sometimes, many times, as many times that a smile sets off, that rage looks for its own paths, new paths, other paths. And the “no” that they raise now not only resists, but begins to propose, to propose itself.

Since our public appearance, now almost 15 years ago, it has been our goal to be a bridge on which rebellions can walk back and forth.

Sometimes we have achieved this, sometimes we haven’t.

Now we see and we feel not only the rebellious resistance that, as sister and compañera, stays at our side and encourages our steps.

Now there is something that wasn’t there before, or that we hadn’t been able to see.

There is a creative rage.

A rage that paints all of the colors of the paths down below and on the left on the five continents….

III.

FOR THESE REASONS, AND AS PART OF THE ACTS COMMEMMORATING THE 25TH ANNIVERSARY OF THE BIRTH OF THE ZAPATISTA ARMY FOR NATIONAL LIBERATION, THE 15 YEARS SINCE THE BEGINNING OF THE WAR AGAINST OBLIVION, THE FIFTH ANNIVERSARY OF THE JUNTAS DE BUEN GOBIERNO (GOOD GOVERNMENT COUNCILS), AND THE THIRD YEAR OF THE OTHER CAMPAIGN AND THE ZEZTA INTERNAZIONAL, THE MEN, WOMEN, CHILDREN, AND ELDERLY OF THE EZLN CONVOKE ALL OF THE REBELLIOUS OF MEXICO AND THE WORLD TO THE:

FIRST GLOBAL “FESTIVAL DE LA DIGNA RABIA”

WITH THE THEME:

ANOTHER WORLD, ANOTHER PATH: DOWN HERE AND ON THE LEFT

TO BE HELD AT THE FOLLOWING VENUES AND ON THE FOLLOWING DATES

- THE OTHER MEXICO CITY, FEDERAL DISTRICT, December 26th, 27th, 28th, and 29th, 2008. IN LIENZO CHARRO DE LA ASOCIACIÓN LOS CHARROS REYES DE IZTAPALAPA, Frente Popular Francisco Villa Independiente-UNOPII, Avenida Guelatao # 50, Colonia Álvaro Obregón, Delegación Iztapalapa, close to Guelatao metro station, where an exposition will be held. AND IN THE HEADQUARTERS OF UNÍOS, Dr. Carmona y Valle street #32, colonia Doctores, close to Cuauhtemoc metro station, where other activities will be held.

- CARACOL OF OVENTIC, CHIAPAS, home of the Junta de Buen Gobierno CORAZÓN CÉNTRICO DE LOS ZAPATISTAS DELANTE DEL MUNDO, December 31st 2008, January 1st 2009

- THE CITY OF SAN CRISTÓBAL DE LAS CASAS, CHIAPAS, IN CIDECI, located on the Camino Real de San Juan Chamula s/n, Colonia Nueva Maravilla. January 2nd, 3rd, 4th.

SOME OF THE SUBTHEMES OF THE FESTIVAL WILL BE:

ANOTHER COUNTRYSIDE

ANOTHER CITY

ANOTHER COMMUNICATION

ANOTHER ART AND ANOTHER CULTURE

ANOTHER POLITICS

ANOTHER SOCIAL MOVEMENT

ANOTHER HISTORY

ANOTHER SEXUALITY

THE FESTIVAL “ANOTHER WORLD, ANOTHER PATH: DOWN HERE AND ON THE LEFT” WILL HAVE THE FOLLOWING CHARACTERISTICS:

1. In Mexico City, a national and international exposition will be installed where every struggle, every experience, every rage, will have a space where it can set up a stand and show its struggle and its rage. This way we can all see, hear, and know them.

2. In zapatista territory, dignity and rage will become art and culture, music and song, because it’s also possible to dance to the tune of rebellion. And with words, pain will become hope.

3. In San Cristóbal de Las Casas, Chiapas, the word will go back and forth in order to give birth to new words and give strength and reason to rage.

4. The national and international groups, collectives, and organizations that participate in the festival will be only those who are invited to do so. To this end, the Sixth Commission of the EZLN has started to consult other political and social organizations, as well as groups and collectives of anarchists, libertarians, alternative communication, art and culture, defense of human rights, sexworkers, intellectual social activists, ex political prisoners, all adherents of the Sixth Declaration; and with groups, collectives, and organizations of other countries, all part of the Zezta Internazional. The criteria for invitations and participations will be made after these consultations.

5. For the roundtables and conferences, the EZLN will invite social organizers, thinkers, and leaders of anticapitalist projects from Mexico and around the world. The list of invitees will be released later on.

6. More details regarding what we think the “Festival de la Digna Rabia” will be like, will be announced in due time (that is, when we have an approximate idea of the problem we have gotten ourselves and yourselves into).

That’s all for now.

LIBERTY AND JUSTICE FOR ATENCO!

From the mountains of the Mexican Southeast.
For the Indigenous Revolutionary Clandestine Committee—General Command of the Zapatista Army for National Liberation.

Subcomandante Insurgente Marcos.
Mexico, September of 2008.

Segui leyendo

COMMUNIQUÉ DU COMITÉ CLANDESTIN RÉVOLUTIONNAIRE INDIGÈNE - COMMANDEMENT GÉNÉRAL DE L’ARMÉE ZAPATISTE DE LIBÉRATION NATIONALE. COMMISSION SEXTA - COMMI

COMMUNIQUÉ DU COMITÉ CLANDESTIN RÉVOLUTIONNAIRE INDIGÈNE - COMMANDEMENT GÉNÉRAL DE L’ARMÉE ZAPATISTE DE LIBÉRATION NATIONALE.
COMMISSION SEXTA - COMMISSION INTERGALACTIQUE DE L’EZLN.
MEXIQUE.

LES 15 ET 16 SEPTEMBRE 2008.

AUX ADHÉRENT-E-S À LA SIXIÈME DÉCLARATION ET À L’AUTRE CAMPAGNE,
AUX ADHÉRENT-E-S À LA ZEZTA INTERNATIONALE,
AU PEUPLE MEXICAIN,
AUX PEUPLES DU MONDE,

COMPAÑERAS ET COMPAÑEROS,
FRÈRES ET SŒURS,

Voici de nouveau notre parole.
Voici ce que nous voyons, voici ce que nous observons.
Voici ce qui nous vient aux oreilles, ce que perçoit notre cœur brun.

I.

Là-haut en haut, ils voudraient répéter la même histoire.
Ils veulent de nouveau nous imposer leur calendrier de mort, leur géographie de destruction.
Quand ils ne nous dépossèdent pas de nos racines, ils les détruisent.
Ils nous volent notre travail, notre force.
Nos mondes, la terre, ses eaux et les trésors qu’elle recèle, ils les laissent sans humains, sans vie.
Dans les villes, ils nous persécutent et nous en chassent.
Les campagnes meurent et nous tuent.
Et le mensonge se fait gouvernement, tandis que la spoliation arme ses polices et ses armées.
Dans le monde, nous sommes des illégaux, des sans-papiers, des indésirables.
Persécuté-e-s et traqué-e-s nous sommes.
Femmes, jeunes, enfants et anciens meurent dans la mort et meurent dans la vie.
Et en haut, ils prêchent pour l’en bas la résignation, la défaite, le renoncement, l’abandon.
Ici en bas, il ne nous restera bientôt plus rien.
Rien que la rage.
Rien que la dignité.
Notre souffrance ne trouve aucune oreille attentive, si ce n’est celle des autres qui sont comme nous tous et nous toutes.
Personne, nous ne sommes personne.
Nous sommes seuls, et il ne nous reste plus que notre dignité et notre rage.
Rage et dignité sont les ponts tendus, ce sont nos langages.
Eh bien, écoutons-nous, connaissons-nous donc.
Que grandisse notre courage et qu’il se fasse espoir.
Que la dignité originelle soit retrouvée et que naisse un autre monde.
Nous avons vu et écouté.
Faible est notre voix pour se faire l’écho de cette parole, petit est notre regard pour autant de rage et aussi digne.
Nous bien voir, nous regarder, nous parler, nous écouter, c’est ce qu’il faut.
Autres femmes, autres hommes nous sommes, ce qui est autre.
Si ce monde n’a pas de place à nous accorder, à tous et à toutes, eh bien, c’est qu’il faut créer un autre monde.
Sans autre outil que la rage, sans autre matériau que notre dignité.
Il nous manque de nous rencontrer plus, de nous connaître.
Il reste à faire ce qu’il reste à faire…

II

Trois ans après la Sixième Déclaration de la forêt Lacandone, l’EZLN a engagé une réflexion collective, qui s’est nourrie des perspectives plus larges que nos compañeras et compañeros de l’Autre Campagne au Mexique et de la Zezta internationale dans le monde nous ont généreusement offertes.

Ce que nous avons vu et entendu, tantôt directement, tantôt dans les paroles et les regards des autres femmes et des autres hommes, est loin d’être négligeable.

Si profonde est la rage que nous avons perçue et si grande la dignité que nous avons rencontrée que nous avons pensé que nous étions encore plus petits que ce que nous croyions.

Au Mexique et sur les cinq continents, nous avons trouvé ce dont nous ne faisions que pressentir l’existence quand nous avons entamé cette sixième étape qui est la nôtre : un monde existe, il y a un autre chemin.

Si la catastrophe qui se rapproche peut être évitée et si l’humanité dispose d’une autre chance, ce sera grâce à l’existence de ces autres femmes et de ces autres hommes qui, en bas et à gauche, non seulement résistent, mais esquissent aussi la possibilité de quelque chose d’autre.

De quelque chose de différent de ce qu’en haut on imagine.

Dans l’impossible géométrie du Pouvoir politique, les intégrismes sont équitablement partagés : les droites se font extrêmes droites et les gauches institutionnelles tournent à l’impossible droite éclairée. Ceux qui se plaignent, dans la presse progressiste, que les fanatiques de la presse opposée censurent, déforment et calomnient leur « caudillo », à leur tour censurent, déforment, calomnient et se taisent devant tout autre mouvement qui ne s’est pas soumis aux diktats d’un petit chef et distribuent sans aucune pudeur condamnations et absolutions alignées sur un absurde taux d’audience médiatique. Fanatiques de l’un et l’autre bord débattent des mensonges grimés en vérités, les crimes n’ayant que la valeur de l’espace médiatique qu’ils occupent. L’ensemble n’est pourtant qu’un pâle reflet de ce qui se passe réellement en politique.

L’écœurement face au cynisme et à l’incompétence des classes politiques traditionnelles s’est peu à peu mué en rage. Parfois une telle rage suit l’espoir d’un changement qui emprunte les éternels sentiers battus, pour se heurter soit à une déception qui paralyse, soit à la force de l’arbitraire qui soumet toutes les volontés. Le Nord turbulent et brutal recommence ses manigances. Quand il ne sponsorise pas des fraudes électorales (comme il le fait au Mexique), il soutient, alimente et finance des coups d’État (comme il essaie de le faire aujourd’hui en Bolivie et au Venezuela). La guerre reste sa diplomatie internationale par excellence : l’Irak et l’Afghanistan brûlent, mais, au grand dam de ceux d’en haut, ils ne se consument pas.

La volonté d’imposer des hégémonies et l’homogénéité à l’échelle mondiale trouve dans les nations, dans les régions et dans les petites agglomérations les apprentis sorciers disposés à mettre en scène l’impossible retour à un passé dans lequel le fanatisme était loi et le dogme tenait lieu de science. Pendant ce temps, les classes politiques qui gouvernent ont trouvé dans l’univers du boniment le déguisement approprié pour pouvoir occulter leur entrée dans le milieu du crime organisé.

Fatiguée à l’extrême de tant d’avarice, notre planète commence à faire payer la dette impossible à rembourser de sa destruction. Mais les catastrophes « naturelles » sont de classe, elles aussi, et leurs ravages se font sentir surtout chez ceux qui n’ont rien et ne sont rien. Devant cet état de fait, la stupidité du Pouvoir est sans limites : des millions et des millions de dollars sont consacrés à fabriquer de nouvelles armes et à installer toujours plus de bases militaires. Le Pouvoir du capital ne s’inquiète pas de former des instituteurs et des institutrices, des médecins, des ingénieurs et des ingénieures, mais des soldats. Ils ne préparent pas des constructeurs et des constructrices, mais toujours plus de destructeurs.

Quiconque cherche à s’opposer à cette folie est poursuivi, emprisonné, assassiné.

Au Mexique, on emprisonne des paysans qui ont défendu leur terre (comme à San Salvador Atenco) ; en Italie, on persécute et on traite de terroristes les gens qui s’opposent à l’implantation de bases militaires ; dans la France de la « liberté, égalité et fraternité », les êtres humains ne sont libres, égaux et frères que si leurs papiers le décrètent ; en Grèce, la jeunesse est un vice qu’il s’agit d’éliminer ; au Mexique encore, mais cette fois dans la ville de Mexico, les jeunes femmes et les jeunes hommes sont criminalisés et assassinés sans provoquer aucune réaction, parce que cela ne figure pas dans l’agenda que dictent en haut ceux de l’un et l’autre bord, tandis qu’une consultation légitime se voit réduite à une lamentable excuse qu’un chef de gouvernement assassin emploie pour se dédouaner ; dans l’Espagne de la moderne Union européenne, on interdit des journaux et on criminalise une langue, l’euskera, pensant sans doute qu’en tuant une parole on tue les gens qui la brandissent tel un étendard ; dans cette Asie si proche, on répond aux revendications des paysans par des aberrations blindées ; dans l’arrogante Union des États-Unis d’Amérique, née du sang des immigrants, on persécute et assassine les autres couleurs qui y travaillent ; dans cette longue souffrance qui a pour nom Amérique latine, on méprise et on humilie le sang à la couleur brune qui en est le pilier ; dans les Caraïbes insoumises, un peuple, le peuple cubain, doit ajouter à la malchance naturelle l’infortune d’un blocus impérial qui n’est pas autre chose qu’un crime impuni.

Dans le moindre recoin de la géographie du monde et tous les jours que comportent ses divers calendriers, celles et ceux qui travaillent, celles et ceux qui font tout fonctionner, sont spoliés, méprisés, exploités, réprimés.

Il y a pourtant encore des occasions, nombreuses, si nombreuses qu’elles nous arrachent un sourire, dans lesquelles les rages cherchent à se frayer leurs propres chemins, nouveaux, autres ; et ce « non » qu’elles poussent ne fait pas désormais que résister, il commence également à proposer, à se proposer.

Depuis notre apparition au grand jour, il y a presque quinze ans, nous avons tout fait pour constituer un pont qui permette aux rébellions de circuler d’un côté à l’autre.

Parfois nous y sommes parvenus, parfois non.

Aujourd’hui, nous ne voyons et sentons pas seulement cette rebelle résistance, sœur et compañera, qui navigue de conserve avec nous et donne haleine à notre pas.

Aujourd’hui, il y a aussi quelque chose qui n’était pas là auparavant ou que nous n’avons pas vu sur le moment.

Il y a une rage créative.

Une rage qui bariole déjà toutes les couleurs des chemins d’en bas et à gauche sur les cinq continents…

III

POUR TOUTES LES RAISONS EXPOSÉES, ET COMME PARTIE INTÉGRANTE DES MANIFESTATIONS ORGANISÉES POUR CÉLÉBRER LE VINGT-CINQUIÈME ANNIVERSAIRE DE LA NAISSANCE DE L’ARMÉE ZAPATISTE DE LIBÉRATION NATIONALE, LES QUINZE ANS DU DÉBUT DE NOTRE GUERRE CONTRE L’OUBLI, LA CINQUIÈME ANNÉE DES CONSEILS DE BON GOUVERNEMENT ET LA TROISIÈME ANNÉE DE L’AUTRE CAMPAGNE ET DE LA ZEZTA INTERNATIONALE, LES HOMMES, FEMMES, ENFANTS ET ANCIENS DE L’EZLN APPELLENT TOUS LES REBELLES ET TOUTES LES REBELLES DU MEXIQUE ET DU MONDE À CÉLÉBRER LE

PREMIER FESTIVAL MONDIAL DE LA DIGNE RAGE

SUR LE THÈME :

UN AUTRE MONDE, UN AUTRE CHEMIN : EN BAS ET À GAUCHE

QUI SE DÉROULERA DANS LES LIEUX SUIVANTS ET AUX DATES SUIVANTES :

DANS L’AUTRE VILLE DE MEXICO, DISTRICT FÉDÉRAL, les 26, 27, 28 et 29 décembre 2008.

Dans l’enceinte folklorique de l’association « LOS CHARROS REYES DE IZTAPALAPA », affiliée au Front populaire Francisco Villa indépendant (UNOPII), avenue Guelatao nº 50, Colonia Álvaro Obregón, district Iztapalapa, à proximité la station de métro Guelatao, où sera organisée l’exposition du même nom.

Ainsi que dans le local d’UNÍOS, rue Dr. Carmona y Valle nº 32, Colonia Doctores, à proximité de la station de métro Cuauhtémoc, où auront lieu d’autres activités.

AU CARACOL D’OVENTIK, AU CHIAPAS, siège du Conseil de bon gouvernement « CORAZÓN CÉNTRICO DE LOS ZAPATISTAS DELANTE DEL MUNDO » (Cœur central des zapatistes devant le monde), le 31 décembre 2008 et le 1er janvier 2009.

DANS LA VILLE DE SAN CRISTÓBAL DE LAS CASAS, AU CHIAPAS, les 2, 3 et 4 janvier 2009. Dans les locaux du CIDECI, situé Camino Real de San Juan Chamula, sans numéro, Colonia Nueva Maravilla.

CERTAINS DES AUTRES THÈMES ABORDÉS LORS DE CE FESTIVAL SERONT :

– Une autre campagne.
– Une autre politique.
– Une autre ville.
– Un autre mouvement social.
– Une autre communication.
– Une autre histoire.
– Un autre art et une autre culture.
– Une autre sexualité.

LE FESTIVAL « UN AUTRE MONDE, UN AUTRE CHEMIN : EN BAS ET À GAUCHE » AURA LES CARACTÉRISTIQUES SUIVANTES :

1. Au lieu choisi à México, une grande exposition nationale et internationale sera organisée, où les luttes, les expériences, les rages disposeront d’un espace où elles pourront installer un stand pour y exposer leur lutte et leur courage. Pour que tous et toutes nous puissions les voir, les écouter, les connaître.

2. Au lieu choisi en territoire zapatiste, la dignité et la rage se feront art et culture, musique et chant, parce que la rébellion, ça se danse aussi. Et qu’avec les mots la souffrance se muera en espoir.

3. Au lieu choisi à San Cristóbal de Las Casas, au Chiapas, la parole circulera pour faire naître d’autres mots et apporter force et raison à la rage.

4. Les groupes, collectifs et organisations mexicaines et d’autres pays participant à ce festival ne seront exclusivement que ceux et celles invités pour l’occasion. Pour ce faire, la Commission Sexta de l’EZLN a entamé des consultations avec des organisations politiques et sociales et des collectifs et des groupes anarchistes et libertaires, de communication alternative, artistiques et culturels, de protection des droits humains, de travailleurs sexuels et de travailleuses sexuelles, ainsi qu’avec des intellectuels et militants sociaux, d’anciens prisonniers et prisonnières politiques, tous et toutes adhérents à la Sixième Déclaration ; enfin, avec des groupes, des collectifs et organisations d’autres pays, appartenant tous et toutes à la Zezta internationale. Suite à ces consultations seront fixés les critères pour envoyer les invitations et les critères de participation.

5. Pour les tables de discussion et les conférences magistrales, l’EZLN invitera des organisateurs sociaux et des organisatrices sociales, des penseurs et des penseuses, ainsi que des dirigeants et des dirigeantes de projets anticapitalistes au Mexique et dans le monde. Nous ferons connaître la liste de ces invités ultérieurement.

6. D’autres détails sur la façon dont nous envisageons ce festival de la digne rage seront communiqués en leur temps (autrement dit, quand nous aurons une idée approximative du pétrin dans lequel nous nous sommes fourré-e-s).

C’est tout pour aujourd’hui.

LIBERTÉ ET JUSTICE POUR ATENCO!

Des montagnes du Sud-Est mexicain.
Pour le Comité clandestin révolutionnaire indigène - Commandement général de l’Armée zapatiste de libération nationale.

Sous-commandant insurgé Marcos.
Mexique, septembre 2008.

Segui leyendo

COMUNICATO DEL COMITATO CLANDESTINO RIVOLUZIONARIO INDIGENO-COMANDO GENERALE DELL’ESERCITO ZAPATISTA DI LIBERAZIONE NAZIONALE. COMMISSIONE SESTA-COMMI

COMUNICATO DEL COMITATO CLANDESTINO RIVOLUZIONARIO INDIGENO-COMANDO GENERALE DELL’ESERCITO ZAPATISTA DI LIBERAZIONE NAZIONALE.
COMMISSIONE SESTA-COMMISSIONE INTERGALATTICA DELL’EZLN.
MÉXICO.

15 E 16 DI SEPTIEMBRE DE EL 2008.

A L@S ADERENTI ALLA SESTA DICHIARAZIONE E L’ALTRA CAMPAGNA:

A L@S ADERENTI ALLO ZEZTA INTERNAZIONAL:

Popolo del MÉXICO:

AI POPOLI DEL MONDO:

COMPAGNE E COMPAGNI:

FRATELLI E SORELLE:

Eccolo ancora nostra parola.

Questo vediamo, questo guarda.

Questo arriva al nostro udito, al nostro bruno cuore arriva.

I.

Lassù pretende ripetere la sua storia.

Vogliono tornare ad imporci il suo calendario a morte, la sua geografia di distruzione.

In caso contrario ci spogliano di nostre radici, le distruggono.

Il lavoro ci rubano, la forza.

I nostri mondi, la terra, i suoi acque e tesori, senza gente cessa, senza vita.

Le città ci perseguitano ed espellono.

Le campagne muoiono e ci muoiono.

e la bugia si converte in godimenti e lo spoglio arma ai suoi eserciti e polizie.

Nel mondo siamo illegale, privo di documenti, indesiderato.

Perseguid@s siamo.

Donne, giovani, bambini, anziani muoiono in morte e muoiono in vita.

e lassù predicano per sotto la rassegnazione, la sconfigge, la claudicazione, l’abbandono.

Qua sotto ci andiamo rimanendo senza niente.

Solo arrabbia.

Dignità tanto solo.

Non c’è sentito per il nostro dolore come non è il di quello che come noi è.

Ci sono nessuno.

Ci sono solo e soltanto con nostra dignità e con nostra rabbia.

Rabbia e dignità sono i nostri ponti, i nostri linguaggi.

Ascoltiamoci dunque, conosciamoci allora.

Che il nostro coraggio cresce e dà speranza si faccia.

Che la dignità radice è ancora ed altro mondo nasce.

Abbiamo visto ed ascoltato.

Piccola è nostra voce per eco essere di quella parola, nostra sguardo piccolo per tanta e tanto degna rabbia.

Vedere ci, guardare ci, parlare ci, ascoltare ci bisogna.

Altri siamo, altre,, l’altro.

Se il mondo non ha luogo per nosotri, allora altro mondo si deve fare.

Senza più utensile che l’arrabbia, senza più materiale che nostra dignità.

Mancanza più trovarci, conoscerci manca.

Mancanza quello che manca…

II

a 3 anni della sesta dichiarazione della selva Lacandona, l’EZLN ha fatto una riflessione collettiva, alimentato per l’orizzonte più largo di nostri compagni dell’altra campagna in Messico e dello Zezta internazionale nel mondo ci hanno regalati.

Non è poco quello che abbiamo visto ed ascoltato, in volte direttamente, in volte nelle parole e sguardi degli altri..

Tanto è la rabbia che tocchiamo e tanto la dignità che troviamo che pensiamo che siamo più piccoli ancora di quello che credevamo.

In Messico e nelli 5 continenti abbiamo trovato quello che habiamo intuito quando iniziamo questo il nostro sesto passo: c’è altro mondo, c’è altro cammino.

Se la catastrofe che si avvicina può evitarsi e l’umanità ha altra opportunità, sarà per es@s otr@s che, sotto e a sinistra, non solo resistono, anche abbozzano ora il profilo di altra cosa.

Di qualcosa differente a quello che in alto accade.

Nell’impossibile geometria del potere politico, i fondamentalismi si distribuiscono equamente: le destre si fanno ultradestre e le sinistre istituzionali si mutano all’impossibile destra colta. Quelli nella stampa progressista si lamenta che il fanatico della stampa di fronte censurare, travisano e calunniano al suo capo, a sua volta censurano, travisano, calunniano e tacciono fronte a qualsiasi altro movimento che non si sia piegato al dettame del caporione, e senza pudore distribuisce condannate ed assoluzioni al compasso di un rating dei mezzi di comunicazione senza senso. Fanatici di uno ed altro lato disputano bugie vestiti davvero e i crimini valgono secondo il tempo nel mezzi di comunicazione che occupano. Ma tutto questo non è ma il pallido riflesso di quello che accade nella politica.

La ripugnanza fronte al cinismo e l’incompetenza delle classi politiche tradizionali, si ha andato convertendo in rabbia. In volte quella rabbia segue la speranza di un cambio per gli stessi cammini di sempre, e si intoppa o con la delusione che immobilizza o con la forza arbitraria che assoggetta. Il nord rivoltoso e brutale ricade in un vizio. In caso contrario patrocina frodi elettorali (come in Messico), promuove, respira e finanzia colpi di stato ( come adesso tenta in Bolivia e Venezuela ). La guerra segue ad essere la sua diplomazia internazionale per eccellenza: Irak e Afganistan ardono ma, per la disperazione dall’alto, non si consumino.

Le imposte di egemoína ed omogeneità a scala mondiale, trovano nelle nazioni, nelle regioni e nei piccoli luoghi, gli apprendiste di stregone che provano l’impossibile volta storica ad un passato dove il fanatismo era legge e il dogma scienza. Frattanto, le classi politiche governanti hanno trovato nel mondo della compagnia comica il travestimento adeguato per occultare il suo ingresso al crimine organizzato.

Sazio di tanto avarizia, il pianeta comincia a passare l’impagabile conto della sua distruzione. Ma le catastrofi “naturali” anche sono di classe e le sue stragi si fanno sentimento su tutto tra quelli che niente ha e nessuno è. Fronte a questo, la stupidità del potere non ha limiti: milioni e milioni di dollari si dedicano a fabbricare nuovi armi e ad installare più basate militari. Il potere del capitale non si preoccupa di formare professori, médic@s, ingenier@s, ma soldati. Non prepara constructor@s, ma più distruttori.

E quelli si oppongono a ciò è perseguitati, incarcerati, asesinad@s.

In Messico stanno nel carcere campestre che difesero la sua terra ( san salvatore Atenco); in Italia sono perseguitato e trattati come terroriste quelli si oppongono all’installazione di basi militari; nella Francia di ” la libera, l’uguaglianza e la fraternità ” li siete umani solo sono liberi, uguagliate e fratelli se le carte così lo dettano; in Grecia la gioventù è un vizio che si deve sradicare; ancora in Messico, ma adesso nella città dello stesso nome, l@s giovani sono criminalizzato ed assassinato e niente succede perché non sta nell’agenda che in alto dettano li di uno ed altro lato, mentre una consultazione legittima si converte nel penoso lavandino di un capo di godimento assassino; nella Spagna della moderna unione europea si chiudono pubblicazioni e si criminalizza una lingua, il |euskera| , pensando che uccidendo la parola uccide a |quien| l’inalbera; nell’Asia tanto vicino, alle domande campestri si risponde con torti blindati; nella superba unione americana, nato del sangue di immigranti, si perseguita ed assassina a l@s otr@s colorate che lì lavorano; nel lungo dolore che si chiama l’America Latina è sdegnato e vilipeso la sanguini murena che la sostiene; nel Caribe disubbidiente, un popolo, il cubano, deve sommare alla disgrazia naturale la di un blocco imperiale che non è più che un crimine senza castigo.

e intutti gli angoli della geografia del mondo e in tutti i giorni dei suoi calendari, aquelli che lavorano, quelli che fanno camminare le cucite, sono spoglio, sdegnato, sfruttati, soffocati.

Ma anche c’è volte, molte, tanti che il sorriso ci si mettono in moto, che le rabbie cercano il suo proprio cammini, nuovi, altri. e il” non ” che alzano ora non solo resiste, anche comincia a proporre, a proporsi.

Da nostra apparizione pubblica, fa ora quasi 15 anni, ha stato il nostro impegno l’essere ponte affinché le ribellioni camminano di uno ad un altro lato.

In volte lo abbiamo conseguito, in volte non.

Ora vediamo e sentiamo non solo la ribelle resistenza che, sorella e compagna, si mantiene al nostro lato e respira i nostri passi.

Adesso c’è un poco che prima non stava, o che non bastiamo vediamo allora.

C’è una rabbia creativa.

Una rabbia che vale ora tutti i colori dei cammini di sotto e a sinistra nel cinque continenti…

III

IN TUTTO QUESTO, E COME PARTE DEGLI ATTI IN OCCASIONE DEL 25 ANNIVERSARIO DELLA NASCITA DELL’ESERCITO ZAPATISTA DI LIBERAZIONE NAZIONALE, IL 15 ANNI DELL’INIZIO DELLA GUERRA CONTRO LA DIMENTICANZA, IL QUINTO ANNO DELLE GIUNTE DI BUONA GOVERNO E IL TERZO ANNO DELL’ALTRA CAMPAGNA E LA ZEZTA INTERNAZIONALE, GLI UOMINI, DONNE, BAMBINI ED ANZIANI DELL’EZLN CONVOCA A TUTTI I REBELI DI MÉXICO E IL MONDO ALLA CELEBRAZIONE DEL

PRIMO FESTIVAL MONDIALE DELLA DEGNA RABBIA

CON IL TEMA DI:

ALTRO MONDO, ALTRO CAMMINO: SOTTO E A SINISTRA.

A CELEBRARSI NELLE SEGUENTI SEDI E DATATE:

L’ALTRA CITTÀ DI MÉXICO, DISTRETTO FEDERALE, I GIORNI 26,27,28 E 29 DI DICIEMBRE DELLA 2008. EN EL LIENZO CHARRO DE L’ASOCIACIÓN LOS CHARROS REYES DE IZTAPALAPA, dil FRENTE POLULAR FRANCISCO VILLA-UNOPII, nel viale Guelatao # 50, Colonia Álvaro Obregón, Delegación Iztapalapa, vicino alla stazione Guelatao del metropolitana, dove si celebrerà l’esposizione. e EN EL LOCAL DE UNÍOS, nella via Dr. Carmona e recinta #32, colonia Doctores, vicino alla stazione Cuauhtemoc della metropolitana, dove si realizzeranno altre attività.

LA CHIOCCIOLA DI OVENTIK, CHIAPAS, SEDE DELLA GIUNTA DI BUONO GOVERNO “CUORE CENTRALE DEGLI ZAPATISTAS DAVANTI AL MONDO”, I GIORNI 31 DI DICIEMBRE DELLA 2008 E PRIMO DI ENERO DE EL 2009.

LA CITTÀ DI SAN CRISTÓBAL DELLE CASE, CHIAPAS, I GIORNI 2,3 E 4 DI ENERO DE EL 2009. EN EL LOCAL DE EL CIDECI, stato situato nella strada regia di san Juan Chamula s/n, colonia nuova meraviglia.

ALCUNI DEI SUBTEMAS DEL FESTIVAL SARANNO:

.- ALTRA CAMPAGNA.
.- ALTRA CITTÀ.
.- ALTRA COMUNICAZIONE.
.- ALTRA ARTE ED ALTRA CULTURA.
.- ALTRA POLITICA.
.- ALTRO MOVIMENTO SOCIALE.
.- ALTRA STORIA.
.- ALTRA SESSUALITÀ.
IL FESTIVAL ” ALTRO MONDO, ALTRO CAMMINO: SOTTO E A SINISTRA “, AVRÀ LE SEGUENTI CARATTERISTICHE:

1.- Nella sede della città di Messico si installerà un grande esposizione nazionale ed internazionale dove ogni lotta, ogni esperienza, ogni rabbia, avrà uno spazio dove metterà un il suo posto per mostrare la sua lotta e il suo coraggio. Affinché tutti vi guardiamo, vi ascoltiamo, vi conosciamo.

2.- Nella sede in territorio zapatista, la dignità e l’arrabbia si faranno arte e cultura, musica e canto, perché la ribellione anche si balla. e con parole il dolore si farà dà speranza.

3.- Nella sede in san Cristóbal delle case, Chiapas, la parola andrà e verrà per più parole nascere e forza e ragione dà alla rabbia.

4.- I gruppi, collettivi ed organizzazioni nazionali ed internazionali che partecipino nel festival saranno solamente quelli che sono invitati per tale effetto. Per questo, la commissione sesta dell’EZLN ha iniziato consultazioni con organizzazioni politiche e sociali, così come con collettivi e gruppi anarchici e libertari, di comunicazione alternativa, di arte e cultura, di difesa dei destri umani, di lavoratori sessuali, con intellettuali attiviste sociali, con ex pres@s polític@s, tutti aderenti alla sesta dichiarazione; e con gruppi, collettivi ed organizzazioni di altri paesi, tutti parte dello Zezta Internazional. Dopo questi consultazioni si stabiliranno i criteri per gli inviti e i criteri di partecipazione.

5.- Per le tavole rotonde e conferite magistrali, l’EZLN inviterà ad organizador@s sociali, pensador@s, e a dirigent@s di progetti anticapitalistas di Messico e il mondo. La lista di invitati sarà dato a conoscere dopo.

6.- Più dettagli di come pensiamo che sarà questo festival della degna rabbia saranno dati a conoscere nella sua opportunità (cioè, quando abbiamo un’idea approssimativa del problema in cui ci/vi stiamo mettendo).

È tutto per ora.

Libertà e giustizia per Atenco!

Dalle montagne del sudorientale messicano.
Per il comitato clandestino rivoluzionario indigeno -Comandancia General dell’esercito Zapatista di liberazione nazionale.

Subcomandante ribelle Marcos.
Messico, settembre del 2008.

Segui leyendo

Kommunique des Geheimen Revolutionären Indigenen Komitees - Generalkommandantur der Zapatistischen Armee der Nationalen Befreiung. Sechste Kommission

Kommunique des Geheimen Revolutionären Indigenen Komitees -
Generalkommandantur der Zapatistischen Armee der Nationalen Befreiung.
Sechste Kommission - Intergalaktische Kommission der EZLN
Mexiko

15. und 16. September 2008

An die AnhängerInnen der Sechsten Erklärung und der Anderen Kampagne
An die AnhängerInnen von Zezta Internazional
An die mexikanische Bevölkerung
An die Völker der Welt
Compañeras und Compañeros
Brüder und Schwestern

Hier ist erneut unser Wort.
Dies ist was wir sehen, dies ist was wir wahrnehmen.
Dies ist was an unser Gehör gelangt, an unser dunkles Herz dringt.

I.

Dort oben beabsichtigen sie ihre Geschichte zu wiederholen.

Sie wollen ihren Kalender des Todes aufzwingen, ihre Geografie der Zerstörung.

Wenn sie uns unserer Wurzeln nicht berauben können, vernichten sie sie.

Die Arbeit rauben sie uns, die Kraft.

Unsere Welten, die Erde, ihr Wasser und ihre Schätze, menschenlos machen sie sie, leblos.

Die Städte verfolgen und verstoßen uns.

Die Felder sterben und wir sterben.

Und die Lüge wird zu Regierungen und der Raub zur Waffe für ihre Armeen und Polizeikräfte.

In dieser Welt sind wir Illegale, Undokumentierte, Unerwünschte.

Verfolgte sind wir.

Frauen, Jugendliche, Kinder, Alte, sterben im Tod und sterben im Leben.

Und dort oben predigen sie für das Unten die Resignation, die Niederlage, das Nachgeben, das Preisgeben.

Hier unten bleibt uns gar nichts.

Nichts als Wut.

Nichts als Würde.

Es gibt kein Gehör für unseren Schmerz, wenn nicht von denjenigen, die sind wie wir.

Wir sind niemand.

Wir sind alleine und haben nur unsere Würde und unsere Wut.

Wut und Würde sind unsere Brücken, unsere Sprachen.

Hören wir uns also zu, lernen wir uns kennen.

Damit unser Mut wächst und Hoffnung keimt.

Damit die Würde erneut zur Wurzel wird, und eine andere Welt entsteht.

Wir haben sie gesehen und gehört.

Klein ist unsere Stimme um Echo zu sein für dieses Wort, unser Blick ist klein für so viel und so würdige Wut.

Uns zu sehen, zu erblicken, miteinander zu sprechen, uns zu hören, das ist erforderlich.

Wir sind anders, andere, das Andere.

Wenn die Welt kein Platz hat für uns, müssen wir eben eine neue Welt errichten.

Nur mit unserer Wut als Werkzeug, nur mit unserer Würde als Baustoff.

Es ist erforderlich uns wieder zu finden, uns kennen zu lernen.

Es ist erforderlich zu tun was erforderlich ist…

II

Drei Jahre nach der Sechsten Erklärung aus dem Lakandonischen Urwald, hat die EZLN eine kollektive Betrachtung angestellt, genährt von dem weiten Horizont, den unsere Compañer@s von der Anderen Kampagne in Mexiko und der Zezta International auf der ganzen Welt uns geschenkt haben.

Wir haben vieles gesehen und gehört, manchmal direkt, manchmal durch die Worte und Blicke der Anderen.

Wir haben soviel Wut berührt und sind so viel Würde begegnet, dass wir denken, dass wir noch sehr viel kleiner sind, als wir das vorher angenommen hatten.

In Mexiko und auf den fünf Kontinenten haben wir das gefunden, was wir nur erahnt hatten, als wir unseren sechsten Schritt begonnen haben: es gibt eine andere Welt, es gibt einen anderen Weg.

Wenn die Katastrophe, die sich anbahnt, vermieden werden kann, und die Menschheit eine neue Chance erhält, dann wird dann an diesen Andern liegen, die unten und links nicht nur Widerstand leisten, sondern auch dabei sind den Umriss einer anderen Sache zu skizzieren.

Von etwas, das sich von dem was oben geschieht unterscheidet.

In der unmöglichen Geometrie der politischen Macht verteilen sich die Fundamentalismen gleichmäßig: die Rechten werden ultrarechts und die institutionellen Linken rücken zur unmöglichen gebildeten Rechten. Jene, die sich in der progressiven Presse darüber beklagen, dass die Fanatiker von der Konkurrenzpresse ihren Anführer zensieren, verzerren und verleumden, zensieren, verzerren und verleumden ihrerseits, und schweigen sich über jede andere Bewegung aus, die sich dem Diktat des Oberhaupts nicht unterworfen hat, und ohne Scheu verteilen sie Verurteilungen und Absolutionen, zum Takt einer sinnlosen Medienwirksamkeit. Fanatiker beider Seiten streiten sich über Lügen, die sich als Wahrheiten verkleiden, und der Stellenwert der Verbrechen beigemessen wird richtet sich nach der Zeit, die sie in den Medien erhalten. Aber all dies ist nur ein schwaches Abbild dessen, was in der Politik vor sich geht.

Der Überdruss vor dem Zynismus und der Inkompetenz der traditionellen politischen Klassen, ist in Wut umgeschlagen. Manchmal folgt diese Wut auf die Hoffnung nach Wechsel durch die gleichen Wege wie immer, und trifft auf die Desillusionierung, die lähmt, oder auf die willkürliche Gewalt, die überwältigt. Der aufgewühlte und brutale Norden wendet sich wieder dem Altbewährten zu. Wenn er nicht gerade Wahlbetrüge fördert (wie in Mexiko), promoviert, schürt und finanziert er Staatsstreiche (wie in Bolivien und Venezuela versucht wird). Der Krieg bleibt weiterhin seine vortrefflichste internationale Diplomatie: Irak und Afghanistan brennen, aber zur Verzweiflung derer von oben, verzehren sie sich nicht.

Die Auflagen der Hegemonismen und Homogenisierungen weltweit, begegnen in Ländern, Regionen und kleinen Ortschaften zugleich, die Zauberlehrlinge, die eine unmögliche geschichtliche Rückkehr zu einer Vergangenheit versuchen, in der Fanatismus Gesetz war, und Dogma Wissenschaft. Währenddessen haben die regierenden politischen Klassen in der Welt der Schaustellerei eine passende Verkleidung gefunden, um ihren Eintritt in das organisierte Verbrechen zu verbergen.

Überdrüssig von soviel Gier, beginnt der Planet die unbezahlbare Rechenschaft für seine Zerstörung zu fordern. Aber auch die “Naturkatastrophen” richten sich nach Klassen, und ihre Verheerungen sind am meisten bei jenen zu spüren, die nichts haben und niemand sind. Angesichts dessen kennt die Dummheit der Macht keine Grenzen: Millionen und Abermillionen Dollar werden in die Herstellung neuer Waffen und der Errichtung weiterer Militärbasen gesteckt. Die Macht des Kapitals ist nicht daran interessiert Lehrer, Ärzte oder Ingeneure heranzubilden, nur Soldaten. Sie bereitet keine Erbauer vor, nur weitere Zerstörer.

Und jene, die sich dem widersetzen, werden verfolgt, eingesperrt, ermordet.

In Mexiko werden Campesinos ins Gefängnis geworfen, weil sie ihr Land verteidigen (San Salvador Atenco); in Italien warden alle als Terroristen verfolgt und behandelt, die sich der Einrichtung von Militärbasen widersetzen; im Frankreich der “Freiheit, Gleichheit, Brüderlichkeit”, gelten Menschen nur dann als frei, gleich und brüderlich, wenn die Papiere das vorschreiben; in Griechenland ist Jugend ein Laster, das es auszumerzen gilt; wieder in Mexiko, aber diesmal in der gleichnamigen Stadt, werden die Jugendlichen kriminalisiert und ermordet, und nichts wir deswegen unternommen, weil sie nicht auf der Agenda stehen, die oben von beiden Seiten diktiert wird, während eine legitime Volksbefragung in eine peinliche Handwäsche für einen mörderischen Staatschef verwandelt wird; im Spanien der modernen Europäischen Union werden Zeitungsverlage geschlossen und eine ganze Sprache kriminalisiert, Euskara, im Glauben, dass mit der Tötung des Wortes auch diejenigen getötet werden, die ihn erheben; im so nahen Asien werden die Forderungen der Landarbeiter mit gepanzerten Vernunftlosigkeiten beantwortet; in den hochmütigen Vereinigten Staaten, geboren aus dem Blut von Einwanderern, werden alle anderen Farben, die hier arbeiten verfolgt und ermordet; in dem langen Schmerz, der Lateinamerika heißt, wir das braune Blut, das sie erhält verachtet und erniedrigt; in der widerspenstigen Karibik muss ein Volk, das kubanische, neben den Verheerungen einer Naturkatastrophe auch jene einer imperialistischen Blockade hinnehmen, die nichts weiter ist, als ein ungestraftes Verbrechen.

Und in allen Ecken der Geografie der Welt, und in allen Tagen ihrer Kalendarien, werden jene die arbeiten, jene, die die Dinge am Laufen halten, beraubt, verachtet, ausgebeutet und unterdrückt.

Aber es kommt auch vor, oftmals, so oft, dass uns das Lächeln überkommt, dass die Wut ihre eigenen Wege sucht, neue, andere. Und das “Nein”, das erhoben wird, leistet nicht nur Widerstand, sondern fängt auch an vorzuschlagen, vorgeschlagen zu werden.

Seit unserem ersten öffentlichen Erscheinen, vor nunmehr 15 Jahren, haben wir stets danach gestrebt zu einer Brücke zu werden, auf der die verschiedenen Rebellionen von einer Seite zur nächsten gelangen können.

Zuweilen ist uns das gelungen, zuweilen nicht.

Heute sehen und fühlen wir nicht nur den rebellischen Widerstand, der uns brüderlich und solidarisch entgegengebracht wird und unsere Schritte ermutigt.

Es gibt heute etwas, das es früher nicht gab, oder das wir damals nicht wahrgenommen haben.

Es gibt eine kreative Wut.

Eine Wut, die bereits mit allen Farben der Wege von unten und links auf den fünf Kontinenten malt…

III

Aus diesem Grund, und im Rahmen der Veranstaltungen zum Anlass des 25. Jahrestags der Entstehung der Zapatistischen Armee der Nationalen Befreiung, von 15. Jahren seit Anbeginn des Krieges gegen das Verbrechen, des fünften Jahres der Juntas der Guten Regierung, und des dritten Jahres der Anderen Kampagne und der Zezta International, laden die Männer, Frauen, Kinder und Alte der EZLN alle Rebellen Mexikos und der Welt ein, zur Feier des

ERSTEN WELTWEITEN FESTIVALS DER WÜRDIGEN WUT

Mit dem Thema:

EINE ANDERE WELT, EIN ANDERER WEG: UNTEN UND LINKS.

Gefeiert wird an den folgenden Orten und Tagen:
In der ANDEREN MEXIKO STADT, D.F., am 26., 27., 28. und 29. Dezember, 2008. Im LIENZO CHARRO der ASOCIACI”N LOS CHARROS REYES DE IZTAPALAPA, der Unabhängigen Volksfront Francisco Villa -UNOPII, auf der Avenida Guelatao # 50, Colonia Álvaro Obregón, Delegación Iztapalapa, nahe der U-Bahn Haltestelle Guelatao, wo die Ausstellung stattfinden wird. Sowie im LOCAL DE UNÍOS, auf der Calle Dr. Carmona y Valle #32, Colonia Doctores, nahe der U-Bahn Haltestelle Cuauhtemoc, wo andere Aktivitäten veranstaltet werden.

Im CARACOL VON OVENTIK, CHIAPAS, Sitz der Junta der Guten Regierung “Zentrales Hert der Zapatisten vor der Welt”, am 31. Dezember 2008 und am 1. Januar 2009.

In SAN CRIST”BAL DE LAS CASAS, CHIAPAS, am 2., 3. und 4. Januar 2009, im LOCAL DEL CIDECI, auf dem Camino Real de San Juan Chamula s/n, Colonia Nueva Maravilla.

Einige der Subthemen des Festivals sind:
- Eine Andere Landwirtschaft
- Eine Andere Politik
- Eine Andere Stadt
- Eine Andere Sozialbewegung
- Eine Andere Kommunikation
- Eine Andere Geschichte
- Eine Andere Kunst und Kultur
- Eine Andere Sexualität.

Das Festival “EINE ANDERE WELT, EIN ANDERER WEG: UNTEN UND LINKS”, wird folgende Grundzüge tragen:
1. − Am Austragungsort in Mexiko Stadt wird eine große nationale und internationale Ausstellung stattfinden, in der jeder Kampf, jede Erfahrung, jede Wut einen Platz finden wird um sich vorzustellen, um ihren Kampf und ihren Mut zu zeigen, damit wir alle Gelegenheit haben sie zu sehen, zu hören und kennen zu lernen.

2. − Am Austragungsort im zapatistischen Territorium, werden die Würde und die Wut zur Kunst und Kultur, Musik und Gesang, weil die Rebellion eben auch tanzt. Und durch Worte verwandelt sich der Schmerz in Hoffnung.

3. − Am Austragungsort in San Cristóbal de Las Casas, Chiapas, wird das Wort kreisen um mehr Worte zu erschaffen und der Wut Kraft und Vernunft zu spenden.

4. − Die Mitwirkung am Festival ist jenen nationalen und internationalen Gruppen, Kollektiven und Organisationen vorbehalten, die hierzu eingeladen werden. Zu diesem Zweck berät sich die Sechste Kommission der EZLN gerade mit politischen und sozialen Organisationen, anarchistischen und libertären Kollektiven und Gruppen, Kollektiven und Gruppen für alternative Kommunikation, für Kunst und Kultur, für die Verteidigung der Menschenrechte, für die Rechte von Sexarbeiter/Innen, mit intellektuellen Sozialaktivisten, ehemaligen politischen Gefangenen, allen AnhängerInnen der Sechsten Erklärung, sowie mit Gruppen, Kollektiven und Organisationen aus anderen Ländern, die zur Zezta Internazional gehören. Anhand dieser Beratungen werden die Kriterien für die Einladungen und für die Mitwirkung festgesetzt werden.

5.- Für die Runden Tische und Konferenzen lädt die EZLN soziale Organisatoren, Denker und LeiterInnen von antikapitalistischen Projekten in Mexiko und auf der ganzen Welt ein. Die Einladungsliste wird in der nächsten Zeit bekannt gegeben werden.

6.- Weitere Details darüber, wie wir uns dieses Festival der Würdigen Wut vorstellen werden zur gegebenen Zeit folgen (soll heißen, sobald wir eine einigermaßen klare Vorstellung davon haben, welches Problem wir uns da aufgehalst haben).

Das ist zunächst alles.

FREIHEIT UND GERECHTIGKEIT FÜR ATENCO

Aus den Bergen des mexikanischen Südostens
Für das Geheime Revolutionäre Indigene Komitee - Generalkommandantur der
Zapatistischen Armee der Nationalen Befreiung.

Subcomandante Insurgente Marcos.
Mexiko, September 2008.

Segui leyendo

Ανακοίνωση της Παράνομης Επαναστατικής Ιθαγενικής Επιτροπής – Γενική Διοίκηση του Ζαπατιστικού Στρατού για την Εθνική Απελευθέρωση, Έκτη Επιτροπή - Δι

Ανακοίνωση της Παράνομης Επαναστατικής Ιθαγενικής Επιτροπής –
Γενική Διοίκηση του Ζαπατιστικού Στρατού για την Εθνική Απελευθέρωση,
Έκτη Επιτροπή - Διηπειρωτική Επιτροπή του EZLN
Μεξικό

15-16 Σεπτέμβρη 2008

Στα μέλη της Έκτης Διακήρυξης και της Άλλης Καμπάνιας
Στα μέλη της Έκτης Διεθνούς
Στο λαό του Μεξικού
Στους λαούς του κόσμου
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Αδέλφια

Αυτός είναι ο λόγος μας.
Αυτό βλέπουμε, αυτό παρατηρούμε.
Αυτό φτάνει στα αυτιά μας, στη σκουρόχρωμη καρδιά μας.

I

Eκεί πάνω φιλοδοξούν να επαναλάβουν την ιστορία τους.
Θέλουν να μας επιβάλλουν ξανά το δικό τους ημερολόγιο θανάτου, τη δική τους γεωγραφία της καταστροφής.
Όταν μας στερούν τις ρίζες μας, τις καταστρέφουν.
Μας κλέβουν τη δουλειά, τη δύναμη.
Ο κόσμος μας, η γη, το νερό και οι θησαυροί της μένουν χωρίς ανθρώπους, χωρίς ζωή.
Οι πόλεις μας καταδιώκουν και μας εξορίζουν.
Η ύπαιθρος πεθαίνει και μαζί της πεθαίνουμε κι εμείς.
Το ψέμα γίνεται κυβέρνηση και η λεηλασία οπλίζει το στρατό και την αστυνομία της.
Στον κόσμο είμαστε «παράνομοι», «χωρίς χαρτιά», «ανεπιθύμητοι».
Είμαστε υπό διωγμό.
Γυναίκες, νέοι, παιδιά, ηλικιωμένοι πεθαίνουν στο θάνατο και πεθαίνουν στη ζωή.
Και οι από πάνω κηρύττουν στους από κάτω την παραίτηση, την ήττα, τη συνθηκολόγηση, την υποχώρηση.
Εδώ κάτω δε μας μένει τίποτα.
Μόνο οργή.
Μόνο αξιοπρέπεια.
Ο πόνος μας δεν ακούγεται, λες και δεν είναι αυτό που είμαστε.
Είμαστε ο κανένας.
Απλά υπάρχουμε, μόνο με την αξιοπρέπεια και την οργή μας.
Η οργή και η αξιοπρέπεια είναι η γέφυρά μας, η γλώσσα μας.
Ακούστε μας λοιπόν, γνωρίστε μας.
Για να μεγαλώσει το θάρρος μας και να γίνει ελπίδα.
Για να ριζώσει ξανά η αξιοπρέπεια και να γεννήσει έναν άλλο κόσμο.
Εμείς είδαμε και ακούσαμε.
Η φωνή μας είναι μικρή για να γίνει ηχώ αυτού του λόγου, η ματιά μας είναι μικρή για τόση και τέτοια αξιοπρεπή οργή.
Αυτό που λείπει είναι μας δουν, να μας κοιτάξουν, να μας μιλήσουν, να μας ακούσουν.
Είμαστε άλλοι, άλλες, το άλλο.
Αν ο κόσμος δεν έχει χώρο για μας, τότε πρέπει να φτιάξουμε έναν άλλο κόσμο.
Με μοναδικό εφόδιο την οργή μας, με μοναδικό όπλο την αλληλεγγύη μας.
Αυτό που λείπει είναι να συναντηθούμε, να γνωριστούμε.
Λείπει ό,τι λείπει…

ΙΙ

Τρία χρόνια μετά την Έκτη Διακήρυξη της Ζούγκλας Λακαντόνα, ο EZLN έχει κατακτήσει μια συλλογική σκέψη, που τροφοδοτήθηκε από τον ευρύτερο ορίζοντα τον οποίο μας πρόσφεραν οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες της Άλλης Καμπάνιας στο Μεξικό και της Έκτης Διεθνούς σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Δεν είναι λίγα αυτά που είδαμε και ακούσαμε, μερικές φορές απευθείας, άλλες μέσα από τα λόγια και τα βλέμματα των άλλων.

Είναι τόση η οργή που είδαμε και η αξιοπρέπεια που συναντήσαμε, ώστε σκεφτόμαστε ότι είμαστε ακόμη πιο μικροί από όσο πιστεύαμε.

Στο Μεξικό και στις πέντε ηπείρους συναντήσαμε αυτό που διαισθανόμαστε όταν ξεκινούσαμε αυτό το έκτο βήμα μας: υπάρχει άλλος κόσμος, υπάρχει άλλος δρόμος.
Αν η καταστροφή που πλησιάζει μπορεί να αποφευχθεί και αν η ανθρωπότητα έχει μια άλλη δυνατότητα, αυτή θα προέλθει από αυτούς τους άλλους και αυτές τις άλλες που, από τα κάτω και από τα αριστερά, όχι μόνο αντιστέκονται, αλλά διαγράφουν ήδη το περίγραμμα ενός άλλου πράγματος, διαφορετικού από αυτό που συμβαίνει στους από πάνω.

Στην ανέφικτη γεωμετρία της πολιτικής εξουσίας, οι φονταμενταλισμοί κατανέμονται δίκαια: η δεξιά μετατρέπεται σε ακροδεξιά και η θεσμική αριστερά μεταβάλλεται σε πεφωτισμένη δεξιά. Όσοι στον προοδευτικό Τύπο διαμαρτύρονται γιατί οι φανατικοί του αντίπαλου Τύπου λογοκρίνουν, παρερμηνεύουν και συκοφαντούν τον αρχηγό τους, με τη σειρά τους λογοκρίνουν, παρερμηνεύουν, συκοφαντούν και σιωπούν μπροστά σε οποιοδήποτε άλλο κίνημα δεν υποτάσσεται στο αρχηγικό δόγμα και, χωρίς αιδώ, μοιράζουν καταδίκες και αθωώσεις με βάση την παράλογη αξιολόγηση των μέσων ενημέρωσης. Φανατικοί της μιας και της άλλης πλευράς διαπληκτίζονται για ψέματα που έχουν το μανδύα της αλήθειας και τα εγκλήματα αξίζουν όσο και ο χρόνος που καταλαμβάνουν στα μέσα ενημέρωσης. Όμως, όλα αυτά δεν είναι παρά η αμυδρή αντανάκλαση όσων συμβαίνουν στην πολιτική.

Η αποστροφή για τον κυνισμό και την ανικανότητα των παραδοσιακών πολιτικών τάξεων έχει μετατραπεί σε οργή. Μερικές φορές αυτή η οργή συντηρεί την ελπίδα για μια αλλαγή μέσα από τους ίδιους παντοτινούς δρόμους και συμβαδίζει είτε με την ψευδαίσθηση που ακινητοποιεί είτε με την αυθαίρετη εξουσία που κυριαρχεί. Ο ταραχώδης και βίαιος βορράς επιστρέφει σε μεθόδους του παρελθόντος. Όταν δεν κηδεμονεύει εκλογικές νοθείες (όπως στο Μεξικό), προωθεί, τροφοδοτεί και χρηματοδοτεί πραξικοπήματα (όπως προσπαθεί τώρα στη Βολιβία και τη Βενεζουέλα). Ο πόλεμος εξακολουθεί να είναι η κατεξοχήν διεθνής διπλωματία του: το Ιράκ και το Αφγανιστάν φλέγονται, αλλά οι φλόγες δε σβήνουν, προς απογοήτευση των από πάνω.
Η επιβολή των ηγεμονισμών και της ομογενοποίησης σε παγκόσμια κλίμακα συναντούν στους λαούς, στις περιοχές και τις μικρές κοινότητες, τους μαθητευόμενους μάγους που επιχειρούν την ανέφικτη ιστορική επιστροφή σ’ ένα παρελθόν κατά το οποίο ο φανατισμός ήταν νόμος και το δόγμα επιστήμη. Στο μεταξύ, οι κυβερνητικές πολιτικές τάξεις έχουν ανακαλύψει στον παγκόσμιο περιοδεύοντα θίασο το κατάλληλο πρόσχημα για να κρύψουν την ένταξή τους στο οργανωμένο έγκλημα.

Κορεσμένος από τόση απληστία, ο πλανήτης αρχίζει να πληρώνει το ανεξόφλητο χρέος της καταστροφής του. Όμως, οι «φυσικές» καταστροφές είναι και ταξικές και τα ολέθρια αποτελέσματά τους υφίστανται κυρίως αυτοί που δεν έχουν τίποτα και δεν είναι τίποτα. Μπροστά σ’ αυτό, η ηλιθιότητα της εξουσίας δεν έχει όρια: εκατομμύρια εκατομμυρίων δολαρίων ξοδεύονται για να κατασκευαστούν νέα όπλα και να εγκατασταθούν περισσότερες στρατιωτικές βάσεις. Η εξουσία του κεφαλαίου δεν ενδιαφέρεται να εκπαιδεύσει δασκάλους, γιατρούς, μηχανικούς, παρά μόνο στρατιώτες. Δεν προετοιμάζει δημιουργούς, παρά μόνο καταστροφείς.

Και όσοι αντιστέκονται σ’ αυτό, καταδιώκονται, φυλακίζονται, δολοφονούνται.
Στο Μεξικό βρίσκονται στη φυλακή αγρότες που υπερασπίστηκαν τη γη τους (Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο), στην Ιταλία διώκονται και αντιμετωπίζονται ως τρομοκράτες όσοι αντιστέκονται στην εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων, στη Γαλλία της «ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης» οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι, ίσοι και αδελφωμένοι μόνο αν το υπαγορεύουν τα χαρτιά, στην Ελλάδα, η νεολαία είναι ένα ελάττωμα που πρέπει να εξαλειφθεί, στο Μεξικό ξανά, αλλά τώρα στην πόλη με το ίδιο όνομα, οι νέοι και οι νέες ποινικοποιούνται και δολοφονούνται και τίποτα δε συμβαίνει, γιατί δε βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη που υπαγορεύουν οι από πάνω της μιας και της άλληςπλευράς, ενώ μια νόμιμη διαβούλευση μετατρέπεται στο επίπονο ξέπλυμα ενός αρχηγού μιας δολοφονικής κυβέρνησης, στην Ισπανία της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ένωσης, κλείνουν έντυπα και ποινικοποιείται μια γλώσσα, η βασκική, με την πεποίθηση ότι σκοτώνοντας το λόγο θα σκοτώσουν και όποιον τον εκφέρει, στην τόσο κοντινή Ασία, στις αγροτικές διεκδικήσεις απαντούν με καλυμμένες αδικίες, στις υπεροπτικές Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που γεννήθηκαν από το αίμα των μεταναστών, καταδιώκονται και δολοφονούνται οι άνθρωποι των άλλων χρωμάτων που εργάζονται εκεί, στη μεγάλη πληγή που ονομάζεται Λατινική Αμερική, περιφρονούνται και ταπεινώνονται οι σκουρόχρωμοι λαοί που τη συντηρούν, στην ανυπότακτη Καραϊβική, ένας λαός, ο κουβανέζικος, είναι αναγκασμένος να προσθέσει στη φυσική ατυχία που υπέστη έναν αυτοκρατορικό αποκλεισμό που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ατιμώρητο έγκλημα.

Και, σε όλες τις γωνιές της γεωγραφίας του κόσμου, όλες τις μέρες του ημερολογίου, όσοι και όσες δουλεύουν και προχωρούν τα πράγματα υφίστανται τη λεηλασία, την περιφρόνηση, την εκμετάλλευση, την καταστολή.

Όμως, υπάρχουν φορές, και είναι πολλές, τόσες που προκαλούν το χαμόγελο, που η οργή αναζητά το δικό της δρόμο, ένα νέο, διαφορετικό δρόμο. Και το «όχι» που ακούγεται δεν αντιστέκεται μόνο, αλλά αρχίζει να προτείνει, να προτείνεται.

Από την πρώτη δημόσια εμφάνισή μας, πριν από περίπου 15 χρόνια, δέσμευσή μας ήταν να αποτελέσουμε γέφυρα, ώστε η εξέγερση να βαδίσει από τη μια στην άλλη πλευρά.
Μερικές φορές το καταφέραμε, άλλες όχι.

Τώρα, βλέπουμε και αισθανόμαστε ότι δεν υπάρχει μόνο η εξεγερμένη αντίσταση που, αδελφωμένη και συντροφική, παραμένει στο πλευρό μας και τροφοδοτεί τα βήματά μας.
Τώρα, υπάρχει κάτι που πριν δεν υπήρχε, ή που δεν καταφέρναμε να δούμε τότε.
Υπάρχει μια δημιουργική οργή.

Μια οργή που ζωγραφίζει ήδη όλα τα χρώματα των δρόμων από τα κάτω και αριστερά, στις πέντε ηπείρους…

ΙΙΙ

Για όλους αυτούς τους λόγους, και ως μέρος των δραστηριοτήτων με αφορμή την επέτειο για τα 25 χρόνια από τη γέννηση του Ζαπατιστικού Στρατού για την Εθνική Απελευθέρωση, τα 15 χρόνια από την έναρξη του πολέμου ενάντια στη λήθη, τα πέντε χρόνια από την ίδρυση των Επιτροπών Καλής Διακυβέρνησης και τα 3 χρόνια από την Άλλη Καμπάνια και την Έκτη Διεθνή, οι άντρες, οι γυναίκες, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι του EZLN καλούμε όλες τις εξεγερμένες και όλους τους εξεγερμένους του Μεξικού και ολόκληρου του κόσμου στον εορτασμό του
«Πρώτου Παγκόσμιου Φεστιβάλ της Αξιοπρεπούς Οργής»

με θέμα

«Άλλος κόσμος, άλλος δρόμος: από τα κάτω και αριστερά»

το οποίο θα πραγματοποιηθεί στα εξής μέρη και ημερομηνίες:

- Στην άλλη Πόλη του Μεξικού, στις 26, 27, 28 και 29 Δεκεμβρίου 2008, στο LienzoCharro της οργάνωσης «Λος Τσάρος Ρέγιες της Ισταπαλάπα», του Ανεξάρτητου Λαϊκού Μετώπου Φρανσίσκο Βίγια-UNOPII, στη λεωφόρο Γκελατάο 50, συνοικία Αλβάρο Ομπρεγόν, κοντά στο σταθμό του μετρό «Γκελατάο», όπου θα πραγματοποιηθεί η έκθεση, και, στο LocaldelosUnios, στο δρόμο Καρμόνα ι Βάγιε 32, συνοικία Ντοκτόρες, κοντά στο σταθμό του μετρό «Κουακτέμοκ», όπου θα πραγματοποιηθούν άλλες δραστηριότητες.

- Στο Καρακόλ του Οβεντίκ, στην Τσιάπας, έδρα της Επιτροπής Καλής Διακυβέρνησης «Κεντρική Καρδιά των Ζαπατίστας Απέναντι στον Κόσμο», στις 31 Δεκέμβρη 2008 και την 1η Γενάρη 2009.

- Στο Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας, στην Τσιάπας, στις 2, 3 και 4 Γενάρη 2009, στο χώρο του CIDECI, στο δρόμο «Καμίνο Ρεάλ δε Σαν Χουάν Τσαμούλα», στη συνοικία Νουέβα Μαραβίγια.

Ορισμένα από τα επιμέρους θέματα του φεστιβάλ θα είναι:

-Η άλλη ύπαιθρος, η άλλη πόλη, η άλλη επικοινωνία, η άλλη τέχνη και η άλλη κουλτούρα.

-Η άλλη πολιτική, το άλλο κοινωνικό κίνημα, η άλλη ιστορία, η άλλη σεξουαλικότητα.

Το Φεστιβάλ «Άλλος κόσμος, άλλος δρόμος: από τα κάτω και από τα αριστερά» θα έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:

1.Στην έδρα της Πόλης του Μεξικού θα εγκατασταθεί μια μεγάλη εθνική και διεθνής έκθεση όπου κάθε αγώνας, κάθε εμπειρία, κάθε οργή θα έχει ένα χώρο όπου θα μπορεί να εκτίθεται ο κάθε θαρραλέος αγώνας, έτσι ώστε όλες και όλοι να τον δούμε, να τον ακούσουμε, να τον γνωρίσουμε.

2.Στην έδρα του ζαπατιστικού εδάφους, η αξιοπρέπεια και η οργή θα γίνουν τέχνη και κουλτούρα, μουσική και τραγούδι, γιατί η εξέγερση χορεύει κιόλας. Και, με τα λόγια, ο πόνος θα γίνει ελπίδα.

3.Στην έδρα του Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας, στην Τσιάπας, ο λόγος θα ταξιδέψει αμφίδρομα, έτσι ώστε να γεννηθούν κι άλλες λέξεις και να αποκτήσει δύναμη και δίκιο η οργή.

4.Οι ομάδες, οι συλλογικότητες και οι οργανώσεις, από το Μεξικό και ολόκληρο τον κόσμο, που θα συμμετάσχουν στο φεστιβάλ θα είναι μόνο αυτές που θα προσκληθούν γι’ αυτό το γεγονός. Γι΄ αυτό, η Έκτη Επιτροπή του EZLN έχει ξεκινήσει διαβουλεύσεις με πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις, με αναρχικές και ελευθεριακές συλλογικότητες και ομάδες, με ομάδες εναλλακτικής ενημέρωσης, τέχνης, κουλτούρας και υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με άντρες και γυναίκες που εκδίδονται, με διανοούμενους κοινωνικούς ακτιβιστές, με πρώην πολιτικούς κρατούμενους, όλες και όλοι μέλη της Έκτης Διακήρυξης, με ομάδες, συλλογικότητες και οργανώσεις άλλων χωρών, όλες μέλη της Έκτης Διεθνούς. Έπειτα από αυτές τις διαβουλεύσεις, θα οριστούν τα κριτήρια για τις προσκλήσεις και τα κριτήρια συμμετοχής.

5.Για τα στρογγυλά τραπέζια και τις κύριες συσκέψεις, ο EZLN θα προσκαλέσει κοινωνικές οργανώσεις, διανοητές και επικεφαλής αντικαπιταλιστικών προγραμμάτων από το Μεξικό και ολόκληρο τον κόσμο. Ο κατάλογος των προσκεκλημένων θα γίνει γνωστός σε μεταγενέστερο χρόνο.

6.Περισσότερες λεπτομέρειες για το πώς σκεφτόμαστε να είναι αυτό το φεστιβάλ της αξιοπρεπούς οργής θα γίνουν γνωστές τον κατάλληλο χρόνο (με άλλα λόγια, όταν θα έχουμε περίπου μια ιδέα για το δύσκολο εγχείρημα στο οποίο εμπλεκόμαστε).

Αυτά για την ώρα.

Ελευθερία και δικαιοσύνη για το Ατένκο!

Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού
Για την Παράνομη Επαναστατική Ιθαγενική Επιτροπή - Γενική Διοίκηση του Ζαπατιστικού Στρατού για την Εθνική Απελευθέρωση

Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος
Μεξικό, Σεπτέμβρης 2008.

Segui leyendo