Ανακοίνωση της Παράνομης Επαναστατικής Ιθαγενικής Επιτροπής –
Γενική Διοίκηση του Ζαπατιστικού Στρατού για την Εθνική Απελευθέρωση,
Έκτη Επιτροπή - Διηπειρωτική Επιτροπή του EZLN
Μεξικό
15-16 Σεπτέμβρη 2008
Στα μέλη της Έκτης Διακήρυξης και της Άλλης Καμπάνιας
Στα μέλη της Έκτης Διεθνούς
Στο λαό του Μεξικού
Στους λαούς του κόσμου
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Αδέλφια
Αυτός είναι ο λόγος μας.
Αυτό βλέπουμε, αυτό παρατηρούμε.
Αυτό φτάνει στα αυτιά μας, στη σκουρόχρωμη καρδιά μας.
I
Eκεί πάνω φιλοδοξούν να επαναλάβουν την ιστορία τους.
Θέλουν να μας επιβάλλουν ξανά το δικό τους ημερολόγιο θανάτου, τη δική τους γεωγραφία της καταστροφής.
Όταν μας στερούν τις ρίζες μας, τις καταστρέφουν.
Μας κλέβουν τη δουλειά, τη δύναμη.
Ο κόσμος μας, η γη, το νερό και οι θησαυροί της μένουν χωρίς ανθρώπους, χωρίς ζωή.
Οι πόλεις μας καταδιώκουν και μας εξορίζουν.
Η ύπαιθρος πεθαίνει και μαζί της πεθαίνουμε κι εμείς.
Το ψέμα γίνεται κυβέρνηση και η λεηλασία οπλίζει το στρατό και την αστυνομία της.
Στον κόσμο είμαστε «παράνομοι», «χωρίς χαρτιά», «ανεπιθύμητοι».
Είμαστε υπό διωγμό.
Γυναίκες, νέοι, παιδιά, ηλικιωμένοι πεθαίνουν στο θάνατο και πεθαίνουν στη ζωή.
Και οι από πάνω κηρύττουν στους από κάτω την παραίτηση, την ήττα, τη συνθηκολόγηση, την υποχώρηση.
Εδώ κάτω δε μας μένει τίποτα.
Μόνο οργή.
Μόνο αξιοπρέπεια.
Ο πόνος μας δεν ακούγεται, λες και δεν είναι αυτό που είμαστε.
Είμαστε ο κανένας.
Απλά υπάρχουμε, μόνο με την αξιοπρέπεια και την οργή μας.
Η οργή και η αξιοπρέπεια είναι η γέφυρά μας, η γλώσσα μας.
Ακούστε μας λοιπόν, γνωρίστε μας.
Για να μεγαλώσει το θάρρος μας και να γίνει ελπίδα.
Για να ριζώσει ξανά η αξιοπρέπεια και να γεννήσει έναν άλλο κόσμο.
Εμείς είδαμε και ακούσαμε.
Η φωνή μας είναι μικρή για να γίνει ηχώ αυτού του λόγου, η ματιά μας είναι μικρή για τόση και τέτοια αξιοπρεπή οργή.
Αυτό που λείπει είναι μας δουν, να μας κοιτάξουν, να μας μιλήσουν, να μας ακούσουν.
Είμαστε άλλοι, άλλες, το άλλο.
Αν ο κόσμος δεν έχει χώρο για μας, τότε πρέπει να φτιάξουμε έναν άλλο κόσμο.
Με μοναδικό εφόδιο την οργή μας, με μοναδικό όπλο την αλληλεγγύη μας.
Αυτό που λείπει είναι να συναντηθούμε, να γνωριστούμε.
Λείπει ό,τι λείπει…
ΙΙ
Τρία χρόνια μετά την Έκτη Διακήρυξη της Ζούγκλας Λακαντόνα, ο EZLN έχει κατακτήσει μια συλλογική σκέψη, που τροφοδοτήθηκε από τον ευρύτερο ορίζοντα τον οποίο μας πρόσφεραν οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες της Άλλης Καμπάνιας στο Μεξικό και της Έκτης Διεθνούς σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Δεν είναι λίγα αυτά που είδαμε και ακούσαμε, μερικές φορές απευθείας, άλλες μέσα από τα λόγια και τα βλέμματα των άλλων.
Είναι τόση η οργή που είδαμε και η αξιοπρέπεια που συναντήσαμε, ώστε σκεφτόμαστε ότι είμαστε ακόμη πιο μικροί από όσο πιστεύαμε.
Στο Μεξικό και στις πέντε ηπείρους συναντήσαμε αυτό που διαισθανόμαστε όταν ξεκινούσαμε αυτό το έκτο βήμα μας: υπάρχει άλλος κόσμος, υπάρχει άλλος δρόμος.
Αν η καταστροφή που πλησιάζει μπορεί να αποφευχθεί και αν η ανθρωπότητα έχει μια άλλη δυνατότητα, αυτή θα προέλθει από αυτούς τους άλλους και αυτές τις άλλες που, από τα κάτω και από τα αριστερά, όχι μόνο αντιστέκονται, αλλά διαγράφουν ήδη το περίγραμμα ενός άλλου πράγματος, διαφορετικού από αυτό που συμβαίνει στους από πάνω.
Στην ανέφικτη γεωμετρία της πολιτικής εξουσίας, οι φονταμενταλισμοί κατανέμονται δίκαια: η δεξιά μετατρέπεται σε ακροδεξιά και η θεσμική αριστερά μεταβάλλεται σε πεφωτισμένη δεξιά. Όσοι στον προοδευτικό Τύπο διαμαρτύρονται γιατί οι φανατικοί του αντίπαλου Τύπου λογοκρίνουν, παρερμηνεύουν και συκοφαντούν τον αρχηγό τους, με τη σειρά τους λογοκρίνουν, παρερμηνεύουν, συκοφαντούν και σιωπούν μπροστά σε οποιοδήποτε άλλο κίνημα δεν υποτάσσεται στο αρχηγικό δόγμα και, χωρίς αιδώ, μοιράζουν καταδίκες και αθωώσεις με βάση την παράλογη αξιολόγηση των μέσων ενημέρωσης. Φανατικοί της μιας και της άλλης πλευράς διαπληκτίζονται για ψέματα που έχουν το μανδύα της αλήθειας και τα εγκλήματα αξίζουν όσο και ο χρόνος που καταλαμβάνουν στα μέσα ενημέρωσης. Όμως, όλα αυτά δεν είναι παρά η αμυδρή αντανάκλαση όσων συμβαίνουν στην πολιτική.
Η αποστροφή για τον κυνισμό και την ανικανότητα των παραδοσιακών πολιτικών τάξεων έχει μετατραπεί σε οργή. Μερικές φορές αυτή η οργή συντηρεί την ελπίδα για μια αλλαγή μέσα από τους ίδιους παντοτινούς δρόμους και συμβαδίζει είτε με την ψευδαίσθηση που ακινητοποιεί είτε με την αυθαίρετη εξουσία που κυριαρχεί. Ο ταραχώδης και βίαιος βορράς επιστρέφει σε μεθόδους του παρελθόντος. Όταν δεν κηδεμονεύει εκλογικές νοθείες (όπως στο Μεξικό), προωθεί, τροφοδοτεί και χρηματοδοτεί πραξικοπήματα (όπως προσπαθεί τώρα στη Βολιβία και τη Βενεζουέλα). Ο πόλεμος εξακολουθεί να είναι η κατεξοχήν διεθνής διπλωματία του: το Ιράκ και το Αφγανιστάν φλέγονται, αλλά οι φλόγες δε σβήνουν, προς απογοήτευση των από πάνω.
Η επιβολή των ηγεμονισμών και της ομογενοποίησης σε παγκόσμια κλίμακα συναντούν στους λαούς, στις περιοχές και τις μικρές κοινότητες, τους μαθητευόμενους μάγους που επιχειρούν την ανέφικτη ιστορική επιστροφή σ’ ένα παρελθόν κατά το οποίο ο φανατισμός ήταν νόμος και το δόγμα επιστήμη. Στο μεταξύ, οι κυβερνητικές πολιτικές τάξεις έχουν ανακαλύψει στον παγκόσμιο περιοδεύοντα θίασο το κατάλληλο πρόσχημα για να κρύψουν την ένταξή τους στο οργανωμένο έγκλημα.
Κορεσμένος από τόση απληστία, ο πλανήτης αρχίζει να πληρώνει το ανεξόφλητο χρέος της καταστροφής του. Όμως, οι «φυσικές» καταστροφές είναι και ταξικές και τα ολέθρια αποτελέσματά τους υφίστανται κυρίως αυτοί που δεν έχουν τίποτα και δεν είναι τίποτα. Μπροστά σ’ αυτό, η ηλιθιότητα της εξουσίας δεν έχει όρια: εκατομμύρια εκατομμυρίων δολαρίων ξοδεύονται για να κατασκευαστούν νέα όπλα και να εγκατασταθούν περισσότερες στρατιωτικές βάσεις. Η εξουσία του κεφαλαίου δεν ενδιαφέρεται να εκπαιδεύσει δασκάλους, γιατρούς, μηχανικούς, παρά μόνο στρατιώτες. Δεν προετοιμάζει δημιουργούς, παρά μόνο καταστροφείς.
Και όσοι αντιστέκονται σ’ αυτό, καταδιώκονται, φυλακίζονται, δολοφονούνται.
Στο Μεξικό βρίσκονται στη φυλακή αγρότες που υπερασπίστηκαν τη γη τους (Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο), στην Ιταλία διώκονται και αντιμετωπίζονται ως τρομοκράτες όσοι αντιστέκονται στην εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων, στη Γαλλία της «ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης» οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι, ίσοι και αδελφωμένοι μόνο αν το υπαγορεύουν τα χαρτιά, στην Ελλάδα, η νεολαία είναι ένα ελάττωμα που πρέπει να εξαλειφθεί, στο Μεξικό ξανά, αλλά τώρα στην πόλη με το ίδιο όνομα, οι νέοι και οι νέες ποινικοποιούνται και δολοφονούνται και τίποτα δε συμβαίνει, γιατί δε βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη που υπαγορεύουν οι από πάνω της μιας και της άλληςπλευράς, ενώ μια νόμιμη διαβούλευση μετατρέπεται στο επίπονο ξέπλυμα ενός αρχηγού μιας δολοφονικής κυβέρνησης, στην Ισπανία της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ένωσης, κλείνουν έντυπα και ποινικοποιείται μια γλώσσα, η βασκική, με την πεποίθηση ότι σκοτώνοντας το λόγο θα σκοτώσουν και όποιον τον εκφέρει, στην τόσο κοντινή Ασία, στις αγροτικές διεκδικήσεις απαντούν με καλυμμένες αδικίες, στις υπεροπτικές Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που γεννήθηκαν από το αίμα των μεταναστών, καταδιώκονται και δολοφονούνται οι άνθρωποι των άλλων χρωμάτων που εργάζονται εκεί, στη μεγάλη πληγή που ονομάζεται Λατινική Αμερική, περιφρονούνται και ταπεινώνονται οι σκουρόχρωμοι λαοί που τη συντηρούν, στην ανυπότακτη Καραϊβική, ένας λαός, ο κουβανέζικος, είναι αναγκασμένος να προσθέσει στη φυσική ατυχία που υπέστη έναν αυτοκρατορικό αποκλεισμό που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ατιμώρητο έγκλημα.
Και, σε όλες τις γωνιές της γεωγραφίας του κόσμου, όλες τις μέρες του ημερολογίου, όσοι και όσες δουλεύουν και προχωρούν τα πράγματα υφίστανται τη λεηλασία, την περιφρόνηση, την εκμετάλλευση, την καταστολή.
Όμως, υπάρχουν φορές, και είναι πολλές, τόσες που προκαλούν το χαμόγελο, που η οργή αναζητά το δικό της δρόμο, ένα νέο, διαφορετικό δρόμο. Και το «όχι» που ακούγεται δεν αντιστέκεται μόνο, αλλά αρχίζει να προτείνει, να προτείνεται.
Από την πρώτη δημόσια εμφάνισή μας, πριν από περίπου 15 χρόνια, δέσμευσή μας ήταν να αποτελέσουμε γέφυρα, ώστε η εξέγερση να βαδίσει από τη μια στην άλλη πλευρά.
Μερικές φορές το καταφέραμε, άλλες όχι.
Τώρα, βλέπουμε και αισθανόμαστε ότι δεν υπάρχει μόνο η εξεγερμένη αντίσταση που, αδελφωμένη και συντροφική, παραμένει στο πλευρό μας και τροφοδοτεί τα βήματά μας.
Τώρα, υπάρχει κάτι που πριν δεν υπήρχε, ή που δεν καταφέρναμε να δούμε τότε.
Υπάρχει μια δημιουργική οργή.
Μια οργή που ζωγραφίζει ήδη όλα τα χρώματα των δρόμων από τα κάτω και αριστερά, στις πέντε ηπείρους…
ΙΙΙ
Για όλους αυτούς τους λόγους, και ως μέρος των δραστηριοτήτων με αφορμή την επέτειο για τα 25 χρόνια από τη γέννηση του Ζαπατιστικού Στρατού για την Εθνική Απελευθέρωση, τα 15 χρόνια από την έναρξη του πολέμου ενάντια στη λήθη, τα πέντε χρόνια από την ίδρυση των Επιτροπών Καλής Διακυβέρνησης και τα 3 χρόνια από την Άλλη Καμπάνια και την Έκτη Διεθνή, οι άντρες, οι γυναίκες, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι του EZLN καλούμε όλες τις εξεγερμένες και όλους τους εξεγερμένους του Μεξικού και ολόκληρου του κόσμου στον εορτασμό του
«Πρώτου Παγκόσμιου Φεστιβάλ της Αξιοπρεπούς Οργής»
με θέμα
«Άλλος κόσμος, άλλος δρόμος: από τα κάτω και αριστερά»
το οποίο θα πραγματοποιηθεί στα εξής μέρη και ημερομηνίες:
- Στην άλλη Πόλη του Μεξικού, στις 26, 27, 28 και 29 Δεκεμβρίου 2008, στο LienzoCharro της οργάνωσης «Λος Τσάρος Ρέγιες της Ισταπαλάπα», του Ανεξάρτητου Λαϊκού Μετώπου Φρανσίσκο Βίγια-UNOPII, στη λεωφόρο Γκελατάο 50, συνοικία Αλβάρο Ομπρεγόν, κοντά στο σταθμό του μετρό «Γκελατάο», όπου θα πραγματοποιηθεί η έκθεση, και, στο LocaldelosUnios, στο δρόμο Καρμόνα ι Βάγιε 32, συνοικία Ντοκτόρες, κοντά στο σταθμό του μετρό «Κουακτέμοκ», όπου θα πραγματοποιηθούν άλλες δραστηριότητες.
- Στο Καρακόλ του Οβεντίκ, στην Τσιάπας, έδρα της Επιτροπής Καλής Διακυβέρνησης «Κεντρική Καρδιά των Ζαπατίστας Απέναντι στον Κόσμο», στις 31 Δεκέμβρη 2008 και την 1η Γενάρη 2009.
- Στο Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας, στην Τσιάπας, στις 2, 3 και 4 Γενάρη 2009, στο χώρο του CIDECI, στο δρόμο «Καμίνο Ρεάλ δε Σαν Χουάν Τσαμούλα», στη συνοικία Νουέβα Μαραβίγια.
Ορισμένα από τα επιμέρους θέματα του φεστιβάλ θα είναι:
-Η άλλη ύπαιθρος, η άλλη πόλη, η άλλη επικοινωνία, η άλλη τέχνη και η άλλη κουλτούρα.
-Η άλλη πολιτική, το άλλο κοινωνικό κίνημα, η άλλη ιστορία, η άλλη σεξουαλικότητα.
Το Φεστιβάλ «Άλλος κόσμος, άλλος δρόμος: από τα κάτω και από τα αριστερά» θα έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
1.Στην έδρα της Πόλης του Μεξικού θα εγκατασταθεί μια μεγάλη εθνική και διεθνής έκθεση όπου κάθε αγώνας, κάθε εμπειρία, κάθε οργή θα έχει ένα χώρο όπου θα μπορεί να εκτίθεται ο κάθε θαρραλέος αγώνας, έτσι ώστε όλες και όλοι να τον δούμε, να τον ακούσουμε, να τον γνωρίσουμε.
2.Στην έδρα του ζαπατιστικού εδάφους, η αξιοπρέπεια και η οργή θα γίνουν τέχνη και κουλτούρα, μουσική και τραγούδι, γιατί η εξέγερση χορεύει κιόλας. Και, με τα λόγια, ο πόνος θα γίνει ελπίδα.
3.Στην έδρα του Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας, στην Τσιάπας, ο λόγος θα ταξιδέψει αμφίδρομα, έτσι ώστε να γεννηθούν κι άλλες λέξεις και να αποκτήσει δύναμη και δίκιο η οργή.
4.Οι ομάδες, οι συλλογικότητες και οι οργανώσεις, από το Μεξικό και ολόκληρο τον κόσμο, που θα συμμετάσχουν στο φεστιβάλ θα είναι μόνο αυτές που θα προσκληθούν γι’ αυτό το γεγονός. Γι΄ αυτό, η Έκτη Επιτροπή του EZLN έχει ξεκινήσει διαβουλεύσεις με πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις, με αναρχικές και ελευθεριακές συλλογικότητες και ομάδες, με ομάδες εναλλακτικής ενημέρωσης, τέχνης, κουλτούρας και υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με άντρες και γυναίκες που εκδίδονται, με διανοούμενους κοινωνικούς ακτιβιστές, με πρώην πολιτικούς κρατούμενους, όλες και όλοι μέλη της Έκτης Διακήρυξης, με ομάδες, συλλογικότητες και οργανώσεις άλλων χωρών, όλες μέλη της Έκτης Διεθνούς. Έπειτα από αυτές τις διαβουλεύσεις, θα οριστούν τα κριτήρια για τις προσκλήσεις και τα κριτήρια συμμετοχής.
5.Για τα στρογγυλά τραπέζια και τις κύριες συσκέψεις, ο EZLN θα προσκαλέσει κοινωνικές οργανώσεις, διανοητές και επικεφαλής αντικαπιταλιστικών προγραμμάτων από το Μεξικό και ολόκληρο τον κόσμο. Ο κατάλογος των προσκεκλημένων θα γίνει γνωστός σε μεταγενέστερο χρόνο.
6.Περισσότερες λεπτομέρειες για το πώς σκεφτόμαστε να είναι αυτό το φεστιβάλ της αξιοπρεπούς οργής θα γίνουν γνωστές τον κατάλληλο χρόνο (με άλλα λόγια, όταν θα έχουμε περίπου μια ιδέα για το δύσκολο εγχείρημα στο οποίο εμπλεκόμαστε).
Αυτά για την ώρα.
Ελευθερία και δικαιοσύνη για το Ατένκο!
Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού
Για την Παράνομη Επαναστατική Ιθαγενική Επιτροπή - Γενική Διοίκηση του Ζαπατιστικού Στρατού για την Εθνική Απελευθέρωση
Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος
Μεξικό, Σεπτέμβρης 2008.
Γενική Διοίκηση του Ζαπατιστικού Στρατού για την Εθνική Απελευθέρωση,
Έκτη Επιτροπή - Διηπειρωτική Επιτροπή του EZLN
Μεξικό
15-16 Σεπτέμβρη 2008
Στα μέλη της Έκτης Διακήρυξης και της Άλλης Καμπάνιας
Στα μέλη της Έκτης Διεθνούς
Στο λαό του Μεξικού
Στους λαούς του κόσμου
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Αδέλφια
Αυτός είναι ο λόγος μας.
Αυτό βλέπουμε, αυτό παρατηρούμε.
Αυτό φτάνει στα αυτιά μας, στη σκουρόχρωμη καρδιά μας.
I
Eκεί πάνω φιλοδοξούν να επαναλάβουν την ιστορία τους.
Θέλουν να μας επιβάλλουν ξανά το δικό τους ημερολόγιο θανάτου, τη δική τους γεωγραφία της καταστροφής.
Όταν μας στερούν τις ρίζες μας, τις καταστρέφουν.
Μας κλέβουν τη δουλειά, τη δύναμη.
Ο κόσμος μας, η γη, το νερό και οι θησαυροί της μένουν χωρίς ανθρώπους, χωρίς ζωή.
Οι πόλεις μας καταδιώκουν και μας εξορίζουν.
Η ύπαιθρος πεθαίνει και μαζί της πεθαίνουμε κι εμείς.
Το ψέμα γίνεται κυβέρνηση και η λεηλασία οπλίζει το στρατό και την αστυνομία της.
Στον κόσμο είμαστε «παράνομοι», «χωρίς χαρτιά», «ανεπιθύμητοι».
Είμαστε υπό διωγμό.
Γυναίκες, νέοι, παιδιά, ηλικιωμένοι πεθαίνουν στο θάνατο και πεθαίνουν στη ζωή.
Και οι από πάνω κηρύττουν στους από κάτω την παραίτηση, την ήττα, τη συνθηκολόγηση, την υποχώρηση.
Εδώ κάτω δε μας μένει τίποτα.
Μόνο οργή.
Μόνο αξιοπρέπεια.
Ο πόνος μας δεν ακούγεται, λες και δεν είναι αυτό που είμαστε.
Είμαστε ο κανένας.
Απλά υπάρχουμε, μόνο με την αξιοπρέπεια και την οργή μας.
Η οργή και η αξιοπρέπεια είναι η γέφυρά μας, η γλώσσα μας.
Ακούστε μας λοιπόν, γνωρίστε μας.
Για να μεγαλώσει το θάρρος μας και να γίνει ελπίδα.
Για να ριζώσει ξανά η αξιοπρέπεια και να γεννήσει έναν άλλο κόσμο.
Εμείς είδαμε και ακούσαμε.
Η φωνή μας είναι μικρή για να γίνει ηχώ αυτού του λόγου, η ματιά μας είναι μικρή για τόση και τέτοια αξιοπρεπή οργή.
Αυτό που λείπει είναι μας δουν, να μας κοιτάξουν, να μας μιλήσουν, να μας ακούσουν.
Είμαστε άλλοι, άλλες, το άλλο.
Αν ο κόσμος δεν έχει χώρο για μας, τότε πρέπει να φτιάξουμε έναν άλλο κόσμο.
Με μοναδικό εφόδιο την οργή μας, με μοναδικό όπλο την αλληλεγγύη μας.
Αυτό που λείπει είναι να συναντηθούμε, να γνωριστούμε.
Λείπει ό,τι λείπει…
ΙΙ
Τρία χρόνια μετά την Έκτη Διακήρυξη της Ζούγκλας Λακαντόνα, ο EZLN έχει κατακτήσει μια συλλογική σκέψη, που τροφοδοτήθηκε από τον ευρύτερο ορίζοντα τον οποίο μας πρόσφεραν οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες της Άλλης Καμπάνιας στο Μεξικό και της Έκτης Διεθνούς σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Δεν είναι λίγα αυτά που είδαμε και ακούσαμε, μερικές φορές απευθείας, άλλες μέσα από τα λόγια και τα βλέμματα των άλλων.
Είναι τόση η οργή που είδαμε και η αξιοπρέπεια που συναντήσαμε, ώστε σκεφτόμαστε ότι είμαστε ακόμη πιο μικροί από όσο πιστεύαμε.
Στο Μεξικό και στις πέντε ηπείρους συναντήσαμε αυτό που διαισθανόμαστε όταν ξεκινούσαμε αυτό το έκτο βήμα μας: υπάρχει άλλος κόσμος, υπάρχει άλλος δρόμος.
Αν η καταστροφή που πλησιάζει μπορεί να αποφευχθεί και αν η ανθρωπότητα έχει μια άλλη δυνατότητα, αυτή θα προέλθει από αυτούς τους άλλους και αυτές τις άλλες που, από τα κάτω και από τα αριστερά, όχι μόνο αντιστέκονται, αλλά διαγράφουν ήδη το περίγραμμα ενός άλλου πράγματος, διαφορετικού από αυτό που συμβαίνει στους από πάνω.
Στην ανέφικτη γεωμετρία της πολιτικής εξουσίας, οι φονταμενταλισμοί κατανέμονται δίκαια: η δεξιά μετατρέπεται σε ακροδεξιά και η θεσμική αριστερά μεταβάλλεται σε πεφωτισμένη δεξιά. Όσοι στον προοδευτικό Τύπο διαμαρτύρονται γιατί οι φανατικοί του αντίπαλου Τύπου λογοκρίνουν, παρερμηνεύουν και συκοφαντούν τον αρχηγό τους, με τη σειρά τους λογοκρίνουν, παρερμηνεύουν, συκοφαντούν και σιωπούν μπροστά σε οποιοδήποτε άλλο κίνημα δεν υποτάσσεται στο αρχηγικό δόγμα και, χωρίς αιδώ, μοιράζουν καταδίκες και αθωώσεις με βάση την παράλογη αξιολόγηση των μέσων ενημέρωσης. Φανατικοί της μιας και της άλλης πλευράς διαπληκτίζονται για ψέματα που έχουν το μανδύα της αλήθειας και τα εγκλήματα αξίζουν όσο και ο χρόνος που καταλαμβάνουν στα μέσα ενημέρωσης. Όμως, όλα αυτά δεν είναι παρά η αμυδρή αντανάκλαση όσων συμβαίνουν στην πολιτική.
Η αποστροφή για τον κυνισμό και την ανικανότητα των παραδοσιακών πολιτικών τάξεων έχει μετατραπεί σε οργή. Μερικές φορές αυτή η οργή συντηρεί την ελπίδα για μια αλλαγή μέσα από τους ίδιους παντοτινούς δρόμους και συμβαδίζει είτε με την ψευδαίσθηση που ακινητοποιεί είτε με την αυθαίρετη εξουσία που κυριαρχεί. Ο ταραχώδης και βίαιος βορράς επιστρέφει σε μεθόδους του παρελθόντος. Όταν δεν κηδεμονεύει εκλογικές νοθείες (όπως στο Μεξικό), προωθεί, τροφοδοτεί και χρηματοδοτεί πραξικοπήματα (όπως προσπαθεί τώρα στη Βολιβία και τη Βενεζουέλα). Ο πόλεμος εξακολουθεί να είναι η κατεξοχήν διεθνής διπλωματία του: το Ιράκ και το Αφγανιστάν φλέγονται, αλλά οι φλόγες δε σβήνουν, προς απογοήτευση των από πάνω.
Η επιβολή των ηγεμονισμών και της ομογενοποίησης σε παγκόσμια κλίμακα συναντούν στους λαούς, στις περιοχές και τις μικρές κοινότητες, τους μαθητευόμενους μάγους που επιχειρούν την ανέφικτη ιστορική επιστροφή σ’ ένα παρελθόν κατά το οποίο ο φανατισμός ήταν νόμος και το δόγμα επιστήμη. Στο μεταξύ, οι κυβερνητικές πολιτικές τάξεις έχουν ανακαλύψει στον παγκόσμιο περιοδεύοντα θίασο το κατάλληλο πρόσχημα για να κρύψουν την ένταξή τους στο οργανωμένο έγκλημα.
Κορεσμένος από τόση απληστία, ο πλανήτης αρχίζει να πληρώνει το ανεξόφλητο χρέος της καταστροφής του. Όμως, οι «φυσικές» καταστροφές είναι και ταξικές και τα ολέθρια αποτελέσματά τους υφίστανται κυρίως αυτοί που δεν έχουν τίποτα και δεν είναι τίποτα. Μπροστά σ’ αυτό, η ηλιθιότητα της εξουσίας δεν έχει όρια: εκατομμύρια εκατομμυρίων δολαρίων ξοδεύονται για να κατασκευαστούν νέα όπλα και να εγκατασταθούν περισσότερες στρατιωτικές βάσεις. Η εξουσία του κεφαλαίου δεν ενδιαφέρεται να εκπαιδεύσει δασκάλους, γιατρούς, μηχανικούς, παρά μόνο στρατιώτες. Δεν προετοιμάζει δημιουργούς, παρά μόνο καταστροφείς.
Και όσοι αντιστέκονται σ’ αυτό, καταδιώκονται, φυλακίζονται, δολοφονούνται.
Στο Μεξικό βρίσκονται στη φυλακή αγρότες που υπερασπίστηκαν τη γη τους (Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο), στην Ιταλία διώκονται και αντιμετωπίζονται ως τρομοκράτες όσοι αντιστέκονται στην εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων, στη Γαλλία της «ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης» οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι, ίσοι και αδελφωμένοι μόνο αν το υπαγορεύουν τα χαρτιά, στην Ελλάδα, η νεολαία είναι ένα ελάττωμα που πρέπει να εξαλειφθεί, στο Μεξικό ξανά, αλλά τώρα στην πόλη με το ίδιο όνομα, οι νέοι και οι νέες ποινικοποιούνται και δολοφονούνται και τίποτα δε συμβαίνει, γιατί δε βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη που υπαγορεύουν οι από πάνω της μιας και της άλληςπλευράς, ενώ μια νόμιμη διαβούλευση μετατρέπεται στο επίπονο ξέπλυμα ενός αρχηγού μιας δολοφονικής κυβέρνησης, στην Ισπανία της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ένωσης, κλείνουν έντυπα και ποινικοποιείται μια γλώσσα, η βασκική, με την πεποίθηση ότι σκοτώνοντας το λόγο θα σκοτώσουν και όποιον τον εκφέρει, στην τόσο κοντινή Ασία, στις αγροτικές διεκδικήσεις απαντούν με καλυμμένες αδικίες, στις υπεροπτικές Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που γεννήθηκαν από το αίμα των μεταναστών, καταδιώκονται και δολοφονούνται οι άνθρωποι των άλλων χρωμάτων που εργάζονται εκεί, στη μεγάλη πληγή που ονομάζεται Λατινική Αμερική, περιφρονούνται και ταπεινώνονται οι σκουρόχρωμοι λαοί που τη συντηρούν, στην ανυπότακτη Καραϊβική, ένας λαός, ο κουβανέζικος, είναι αναγκασμένος να προσθέσει στη φυσική ατυχία που υπέστη έναν αυτοκρατορικό αποκλεισμό που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ατιμώρητο έγκλημα.
Και, σε όλες τις γωνιές της γεωγραφίας του κόσμου, όλες τις μέρες του ημερολογίου, όσοι και όσες δουλεύουν και προχωρούν τα πράγματα υφίστανται τη λεηλασία, την περιφρόνηση, την εκμετάλλευση, την καταστολή.
Όμως, υπάρχουν φορές, και είναι πολλές, τόσες που προκαλούν το χαμόγελο, που η οργή αναζητά το δικό της δρόμο, ένα νέο, διαφορετικό δρόμο. Και το «όχι» που ακούγεται δεν αντιστέκεται μόνο, αλλά αρχίζει να προτείνει, να προτείνεται.
Από την πρώτη δημόσια εμφάνισή μας, πριν από περίπου 15 χρόνια, δέσμευσή μας ήταν να αποτελέσουμε γέφυρα, ώστε η εξέγερση να βαδίσει από τη μια στην άλλη πλευρά.
Μερικές φορές το καταφέραμε, άλλες όχι.
Τώρα, βλέπουμε και αισθανόμαστε ότι δεν υπάρχει μόνο η εξεγερμένη αντίσταση που, αδελφωμένη και συντροφική, παραμένει στο πλευρό μας και τροφοδοτεί τα βήματά μας.
Τώρα, υπάρχει κάτι που πριν δεν υπήρχε, ή που δεν καταφέρναμε να δούμε τότε.
Υπάρχει μια δημιουργική οργή.
Μια οργή που ζωγραφίζει ήδη όλα τα χρώματα των δρόμων από τα κάτω και αριστερά, στις πέντε ηπείρους…
ΙΙΙ
Για όλους αυτούς τους λόγους, και ως μέρος των δραστηριοτήτων με αφορμή την επέτειο για τα 25 χρόνια από τη γέννηση του Ζαπατιστικού Στρατού για την Εθνική Απελευθέρωση, τα 15 χρόνια από την έναρξη του πολέμου ενάντια στη λήθη, τα πέντε χρόνια από την ίδρυση των Επιτροπών Καλής Διακυβέρνησης και τα 3 χρόνια από την Άλλη Καμπάνια και την Έκτη Διεθνή, οι άντρες, οι γυναίκες, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι του EZLN καλούμε όλες τις εξεγερμένες και όλους τους εξεγερμένους του Μεξικού και ολόκληρου του κόσμου στον εορτασμό του
«Πρώτου Παγκόσμιου Φεστιβάλ της Αξιοπρεπούς Οργής»
με θέμα
«Άλλος κόσμος, άλλος δρόμος: από τα κάτω και αριστερά»
το οποίο θα πραγματοποιηθεί στα εξής μέρη και ημερομηνίες:
- Στην άλλη Πόλη του Μεξικού, στις 26, 27, 28 και 29 Δεκεμβρίου 2008, στο LienzoCharro της οργάνωσης «Λος Τσάρος Ρέγιες της Ισταπαλάπα», του Ανεξάρτητου Λαϊκού Μετώπου Φρανσίσκο Βίγια-UNOPII, στη λεωφόρο Γκελατάο 50, συνοικία Αλβάρο Ομπρεγόν, κοντά στο σταθμό του μετρό «Γκελατάο», όπου θα πραγματοποιηθεί η έκθεση, και, στο LocaldelosUnios, στο δρόμο Καρμόνα ι Βάγιε 32, συνοικία Ντοκτόρες, κοντά στο σταθμό του μετρό «Κουακτέμοκ», όπου θα πραγματοποιηθούν άλλες δραστηριότητες.
- Στο Καρακόλ του Οβεντίκ, στην Τσιάπας, έδρα της Επιτροπής Καλής Διακυβέρνησης «Κεντρική Καρδιά των Ζαπατίστας Απέναντι στον Κόσμο», στις 31 Δεκέμβρη 2008 και την 1η Γενάρη 2009.
- Στο Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας, στην Τσιάπας, στις 2, 3 και 4 Γενάρη 2009, στο χώρο του CIDECI, στο δρόμο «Καμίνο Ρεάλ δε Σαν Χουάν Τσαμούλα», στη συνοικία Νουέβα Μαραβίγια.
Ορισμένα από τα επιμέρους θέματα του φεστιβάλ θα είναι:
-Η άλλη ύπαιθρος, η άλλη πόλη, η άλλη επικοινωνία, η άλλη τέχνη και η άλλη κουλτούρα.
-Η άλλη πολιτική, το άλλο κοινωνικό κίνημα, η άλλη ιστορία, η άλλη σεξουαλικότητα.
Το Φεστιβάλ «Άλλος κόσμος, άλλος δρόμος: από τα κάτω και από τα αριστερά» θα έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
1.Στην έδρα της Πόλης του Μεξικού θα εγκατασταθεί μια μεγάλη εθνική και διεθνής έκθεση όπου κάθε αγώνας, κάθε εμπειρία, κάθε οργή θα έχει ένα χώρο όπου θα μπορεί να εκτίθεται ο κάθε θαρραλέος αγώνας, έτσι ώστε όλες και όλοι να τον δούμε, να τον ακούσουμε, να τον γνωρίσουμε.
2.Στην έδρα του ζαπατιστικού εδάφους, η αξιοπρέπεια και η οργή θα γίνουν τέχνη και κουλτούρα, μουσική και τραγούδι, γιατί η εξέγερση χορεύει κιόλας. Και, με τα λόγια, ο πόνος θα γίνει ελπίδα.
3.Στην έδρα του Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας, στην Τσιάπας, ο λόγος θα ταξιδέψει αμφίδρομα, έτσι ώστε να γεννηθούν κι άλλες λέξεις και να αποκτήσει δύναμη και δίκιο η οργή.
4.Οι ομάδες, οι συλλογικότητες και οι οργανώσεις, από το Μεξικό και ολόκληρο τον κόσμο, που θα συμμετάσχουν στο φεστιβάλ θα είναι μόνο αυτές που θα προσκληθούν γι’ αυτό το γεγονός. Γι΄ αυτό, η Έκτη Επιτροπή του EZLN έχει ξεκινήσει διαβουλεύσεις με πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις, με αναρχικές και ελευθεριακές συλλογικότητες και ομάδες, με ομάδες εναλλακτικής ενημέρωσης, τέχνης, κουλτούρας και υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με άντρες και γυναίκες που εκδίδονται, με διανοούμενους κοινωνικούς ακτιβιστές, με πρώην πολιτικούς κρατούμενους, όλες και όλοι μέλη της Έκτης Διακήρυξης, με ομάδες, συλλογικότητες και οργανώσεις άλλων χωρών, όλες μέλη της Έκτης Διεθνούς. Έπειτα από αυτές τις διαβουλεύσεις, θα οριστούν τα κριτήρια για τις προσκλήσεις και τα κριτήρια συμμετοχής.
5.Για τα στρογγυλά τραπέζια και τις κύριες συσκέψεις, ο EZLN θα προσκαλέσει κοινωνικές οργανώσεις, διανοητές και επικεφαλής αντικαπιταλιστικών προγραμμάτων από το Μεξικό και ολόκληρο τον κόσμο. Ο κατάλογος των προσκεκλημένων θα γίνει γνωστός σε μεταγενέστερο χρόνο.
6.Περισσότερες λεπτομέρειες για το πώς σκεφτόμαστε να είναι αυτό το φεστιβάλ της αξιοπρεπούς οργής θα γίνουν γνωστές τον κατάλληλο χρόνο (με άλλα λόγια, όταν θα έχουμε περίπου μια ιδέα για το δύσκολο εγχείρημα στο οποίο εμπλεκόμαστε).
Αυτά για την ώρα.
Ελευθερία και δικαιοσύνη για το Ατένκο!
Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού
Για την Παράνομη Επαναστατική Ιθαγενική Επιτροπή - Γενική Διοίκηση του Ζαπατιστικού Στρατού για την Εθνική Απελευθέρωση
Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος
Μεξικό, Σεπτέμβρης 2008.
Entradas
0 comentarios:
Publicar un comentario